Archief voor categorie: Meditaties

‘… en door Zijn striemen is ons genezing geworden’ (Jesaja 53:5).

Een geleerd man vroeg eens een predikant: ‘Hoe is het mogelijk dat iemand rechtvaardig kan worden door de rechtvaardigheid van een ander?’ Hij bedoelde met deze vraag de leer van de toegerekende gerechtigheid verdacht te maken.

De predikant antwoordde hem: ‘Hoe komt het dat kinderen erven wat hun ouders verdiend hebben? Zij hebben er niet voor gewerkt en nochtans erven zij hun goederen en zij mogen de geërfde bezittingen beschouwen als de hunne. Evenzo erven de ware gelovigen van God, omdat zij kinderen zijn en daarom ook erfgenamen.’

Toch is het een groot mysterie dat de gerechtigheid van Christus op de rekening en de naam van ongerechtigen komt. De apostel zegt ervan: ‘De verborgenheid der godzaligheid is groot.’ Te groot voor het verstand om het te bevatten, maar niet te groot voor een arm en schuldverslagen zondaar om het te geloven.

Het geloof omhelst de woorden van Jesaja betreffende Christus: ‘En door Zijn striemen is ons genezing geworden.’ De zonde is een kwaadaardige en dodelijke ziekte. De mens moet er eeuwig aan sterven, tenzij hij of zij ervan genezen wordt. Maar welk geneesmiddel is krachtig genoeg om het ontzettende kwaad van de zonde te genezen? De profeet zegt het ons: ‘Door Zijn striemen is ons genezing geworden.’ Zodra de Heilige Geest in een hart begint te werken, gevoelt de mens dat de echte kwaal de zonde is.

Van nature zien we niet verder dan de gevolgen der zonde. Evenals de man die maar niet begreep wat er aan zijn motor mankeerde, want van buiten zag alles er prima uit. Dat er binnen in de motor iets niet in orde was, besefte hij niet. Zo ziet de mens alleen maar de zichtbare ellende, zonder te beseffen dat de kwaal binnen in ons zit. De Heilige Geest leert ons de kwaal van ons hart kennen en vanaf dat moment slaan we niet meer op de borst van anderen, maar slaan we met de tollenaar op onze eigen borst, om te roepen: ‘O God! wees mij zondaar genadig!’

Gods kinderen gevoelen het kwaad der zonde diep in hun hart. Er schijnt geen genezing aan te zijn.

Welke dokters en medicijnen zij ook waarnemen, de kwaal wordt erger in plaats van minder. Dokter ‘Verbetering’ kan ze niet helpen en medicijnmeester ‘De wet’ maakt de wonden alleen maar stinkender. Zij gevoelen het vuile kwaad van de zonde diep in zich en kunnen er geen geneesmiddel voor vinden. Wat een droefheid en strijd veroorzaakt dit. Zonder zonde voor God te willen leven en te ervaren dat er een fontein van boosheid in ons is, die slijk en modder opwerpt.

Nu, zondekranke en bedroefde zondaar, hier is uw geneesmiddel. Het zijn de striemen van Jezus. Dit is uw enige geneesmiddel. Niets anders is bij machte u te genezen. U zou uzelf kunnen geselen en striemen, maar het kwaad der zonde zou er niet door genezen worden. Maar zie door een waar geloof op de striemen en wonden van de schulddragende Middelaar Jezus en u zult gezondheid vinden, vrede bij God en doding van de zonde. De Heilige Geest heeft u geleerd om de kwaal der zonde in uw hart en leven te zien. Hij leerde u zien op de grote schuld die u bij God gemaakt hebt, en op de verdorvenheid van uw natuur die krachteloos is om iets goeds voort te brengen. Nu, diezelfde Geest, Die overtuigde van zonde en u krank van zonde maakte, wil nu dat u, nadat u op uw kwaal gezien hebt, zult zien op de striemen van Jezus. Wanneer u daarop ziet, ziet u niet alleen bloed en bitter lijden, maar leest u het verhaal van de eeuwige liefde van Christus om Zich als Borg te geven voor dood- en doemschuldige zondaren. Ziende op de gestriemde en in onze plaats verwonde Zaligmaker zal genezing uw ziel binnenstromen. De kennis van dit geneesmiddel neemt niet alleen de zware schuld der zonde weg, maar geneest ook het verdorven hart.

De blik des geloofs op deze verwonde Jezus is ook een genezende blik. Het doodt de zonde en vooral de liefde tot de zonde. Wat een wondere weg om zondaren te genezen. God geneest hen door de geloofskennis van Jezus’ striemen. Dit is Gods weg om mensen te genezen. Niet van hun zondekwaal overtuigde mensen verachten dit geneesmiddel. Trotse en eigengerechtigde mensen verwerpen dit geneesmiddel. Wereldse en onreine harten misbruiken dit geneesmiddel. Maar allen die onder hun zonden vernederd zijn geworden, verwonderen zich over dit geneesmiddel en zeggen het de profeet vernederd na: ‘En door Zijn striemen is ons genezing geworden.’

Ds. C. Harinck

“Ga heen, doe al wat in uw hart is, want de HEERE is met u.” (2 Samuël 7:3)

We luisteren hier naar het antwoord dat de profeet Nathan aan David heeft gegeven. David bezit nu zelf een paleis. Ook heeft hij rust gekregen van de vijanden rondom. Als de koning zo in zijn paleis zit, dan komt in zijn hart de gedachte op om voor de Heere een tempel te bouwen in Jeruzalem.
De Ark des Heeren bevindt zich nog steeds in de tent die David voor de Ark heeft opgezet. Zelf woont hij in een paleis en de troon van God, de Ark, staat in een eenvoudige tent. David in een huis van cederhout en de Ark tussen de gordijnen. Als David dit zo overdenkt komt het verlangen in zijn hart om een tempel voor de Heere te bouwen. Hij laat de profeet Nathan bij zich komen en bespreekt met hem zijn voornemen. De profeet Nathan zal aandachtig geluisterd hebben en tenslotte geeft hij zijn zegen aan Davids plan: ‘Ga heen, doe al wat in uw hart is, want de HEERE is met u.’ We zullen moeten bedenken dat Nathan zijn goedkeuring geeft, terwijl hij nog geen openbaring van God heeft ontvangen. Dat zal in de komende nacht wel gebeuren. Maar voor dit moment stemt de profeet met het verlangen van de koning in.
Het is een mooie trek in het geestelijk karakter van David dat hij voor de Heere een huis wil bouwen. Davids verlangen is een kenmerk van genade. Hij wilde graag iets voor de Heere doen! De Heere had immers zo veel, alles, voor hem gedaan.
Als God in Zijn voorzienigheid veel voor ons heeft gedaan, dan moet dit ons doen bedenken wat wij voor Hem en Zijn eer kunnen doen. Als het goed gaat in ons werk of in onze studie, als we geholpen worden in tijden van ziekte en zorg, als we … Ja, dan behoren we te zeggen: ‘Wat zal ik de Heere vergelden voor al Zijn weldaden aan mij bewezen?’ Dit verlangen zal niet slechts oppervlakkig zijn wanneer we verstaan wat we eigenlijk verdiend hebben. Gods zegeningen, gezien in het licht van onze schuld en zonde, worden allemaal groot. Dit zal een verlangen verwekken om voor de Heere te leven, Hem te dienen en in Zijn wegen te wandelen.
David maakte goed gebruik van de rust. Hij hoefde nu niet aan het front te strijden, maar krijgt de tijd om rustig in zijn paleis te zitten. En in plaats van de tijd voor zichzelf te nemen, verlangt hij de tijd die hij nu krijgt te gebruiken tot Gods eer.
Hoe is dat bij ons? Tijd van rust hebben we allemaal regelmatig nodig. De boog kan niet altijd gespannen staan. Maar hoe gebruiken we die tijd? David had zijn gemak kunnen nemen. Maar zijn verlangen is anders. De zaak van de Heere weegt op zijn hart. Zijn leven is gericht op God en Zijn dienst. Volg het voorbeeld van David. Als er periodes in ons leven zijn, waarin de dagelijkse verplichtingen minder tijd vragen, gebruik dan de beschikbaar gekomen tijd voor de Heere en voor de ziel van anderen en uzelf. Bidt om de geest van David na te volgen.
David spreekt over zijn verlangen met Nathan. Wat is het een zegen als er tijd en gelegenheid is om met anderen over de diepe zaken van ons hart te spreken. Nathan kreeg als het ware een blik in het hart van David. Hij zegt immers tegen David: ‘Doe al wat in uw hart is.’ Iemand in je hart laten kijken is nog niet zo eenvoudig. Er kunnen allerlei verhinderingen zijn. Dikwijls worden we door mensenvrees tegengehouden. Ook bedenken we dat de luisterhouding heel belangrijk is. Nathan begreep en voelde aan dat het uit Davids hart kwam. Tussen Nathan en David is er van hart tot hart gesproken. Wat is het een zegen als dit ook in de gemeente, bijvoorbeeld op huisbezoeken, ervaren wordt. Vroeger werd het wel gezegd: ‘huisbezoek is hartenbezoek.’ Nathan gaf zijn goedkeuring aan Davids verlangen. Hij sprak hier niet direct in de naam van God, maar uit zichzelf. Hij sprak hier als een godvrezend man, die aanvoelt dat Davids verlangen oprecht is en niet in strijd met de geopenbaarde wil van God. Het is toch de roeping van God om te doen wat strekt tot Zijn eer en de bevordering van Zijn dienst.
Maar Gods verborgen wil was anders. Dat komt Nathan in deze nacht aan de weet. God maakt hem bekend dat Hij niet wil dat David een tempel bouwt. Een ander zal het huis des Heeren bouwen. Nathan heeft zich vergist. God moest een correctie aanbrengen.
Er is een Profeet die nooit correctie nodig heeft. Het is het kroonrecht van Christus altijd de wil van Zijn Vader te doen. Hij heeft in de verborgen raad en wil van God gestaan. Hij kent de wil van Zijn Vader op het aller volmaaktst. Daarom is Hij de allerhoogste Profeet en Leraar. Zoek daarom met al de zaken van uw hart en leven een plaats van gebed aan Zijn voeten: ‘Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?’

Ds. W. Harinck

“Want door Hem hebben wij beide de toegang door één Geest tot de Vader.” (Efeze 2:18)

In deze woorden verklaart de apostel het werk van de Geest van Pinksteren, voortvloeiend uit een Drie-enig God. Het is het werk van de Vader, Die gedachten des vredes gehad heeft over Zijn volk. Het behaagde Hem een schuldig volk tot Zich te doen naderen door het bloed des verbonds dat betere dingen spreekt dan Abel. Van die wondere vrijmacht zingt de dichter: ‘Welzalig, dien Gij hebt verkoren, Dien G’ uit al ’t aards gedruis, Doet naad’ren, en Uw heilstem horen, Ja, wonen in Uw huis’.  Het is voorts de Zoon als Middelaar, Die door Zijn gezegende verdiensten Zijn kinderen de toegang geopend heeft tot het binnenste heiligdom door Zijn dierbaar bloed. Door Zijn aangebrachte gerechtigheid maakt Hij hen aangenaam en heerlijk in de ogen van de Vader. Alleen op grond van Zijn alles reinigende bloed is Zijn gedurige voorbede voor hen een eisend bidden en een biddend eisen. Door Zijn volbrachte Middelaarswerk stelt Hij hen eenmaal de Vader voor als een reine maagd, zonder vlek en rimpel.  Doch nu is het bijzonder God de Heilige Geest, geschonken in het hart van Zijn volk, Die hen met Christus verenigt door het geloof en dóór Hem met de Vader. Dat is de wondere bediening en betekenis van de uitstorting van de Geest van Pinksteren. Op de dag van Zijn hemelvaart is Christus door de Vader verhoogd aan de rechterhand van de troon der Majesteit in de hemelen. Daar is Hij de voorspraak bij de Vader en door Zijn Geest woont Hij nu in de harten van Zijn kinderen op aarde. Hij vervult Zijn belofte: ‘Ik zal u geen wezen laten’.   Door één Geest. Hier geldt geen besnijdenis of voorhuid, geen dienstknecht of vrije. Hier is de scheiding weggevallen tussen Jood en heiden en wordt het door Goddelijke genade: één Heere, één geloof, één doop, één God en Vader van allen, Die daar is boven allen en door allen en in u allen. En zó is de komst van de Heilige Geest op het Pinksterfeest de kroon geweest op het grote werk der verlossing door Jezus Christus. ‘Want door Hem hebben wij beide de toegang door één Geest tot de Vader’. Het is het grote en onuitsprekelijke voorrecht dat de Vader geschonken heeft aan Zijn Kerk.  Om van dit alles nu in dit leven de vertroostende kracht te ervaren, leert de Heere gedurig weer het smeken om de gezegende werking van de Heilige Geest. David bad reeds: ‘En neem Uw Heilige Geest niet van mij’. Zonder die Geest van Pinksteren blijft het hart zo biddeloos, zorgeloos, behoefteloos. Dan heerst de koude winter in de ziel die eens zo hartelijk kon zingen: ‘God heb ik lief’.   Waar de Heere de bediening van Zijn Geest geeft, daar schenkt Hij ook in het hart van Zijn volk een gebed dóór de Geest óm de Geest: ‘Ontwaak, Noordenwind, en kom, gij Zuidenwind, doorwaai mijn hof, dat zijn specerijen uitvloeien. O, dat mijn Liefste tot Zijn hof kwame, en ate zijn edele vruchten’.  Het worden de smeekgebeden om de beoefening van de genade en om de dierbare werking van de Heilige Geest. Want onder de bedauwing van die Geest wordt het dode en biddeloze hart weer levendig gesteld en gaan hart en mond weer uitroepen: ‘Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God! Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God’.   Die Geest van Pinksteren is het, Die het hart, dat dood is door de zonden en misdaden, wederbaart en levend maakt en door het geloof met Christus verenigt. Uit dat onsterfelijke levensbeginsel vloeien door de kracht van die Geest alle geestelijke werkzaamheden die leiden tot Christus en dóór Hem tot de Vader. Het is het zaligmakend werk van de Heilige Geest het harde hart te verbreken en de ziel te verbrijzelen onder het smartelijk geroep van een schuldig mens voor God: ‘Wee mijner, dat ik zo gezondigd heb’.   Maar het is ook het lievelingswerk van de Heilige Geest als de grote Eliëzer en Bruidswerver van Christus, voor het treurende en wenende zielsoog Christus te ontdekken en bekend te maken in Zijn gewilligheid en Zijn volkomenheid. En altijd weer leidt de Heere Zijn volk door Woord en Geest in alle waarheid. Zelfs in de duistere nachten van strijd en bange twijfel, als satan benauwt en de schuld drukt, dan is de Geest van Pinksteren de beloofde Trooster, Die de beloften Gods gaat vervullen en toepassen. Hij opent de mond van Gods kinderen en leert hen de eerste klanken te stamelen van het ‘Abba; lieve Vader’.   En bij alle droefenis en smartelijk gemis opent Hij het oog voor de beloofde erfenis en doet Hij in heimwee verlangend zingen: ‘Gij maakt eerlang mij ’t levenspad bekend, Waarvan, in druk, ’t vooruitzicht mij verheugde; Uw aangezicht, in gunst tot mij gewend, Schenkt mij in ’t kort verzadiging van vreugde; De lieflijkheden van ’t zalig hemelleven, Zal eeuwiglijk Uw rechterhand mij geven’.

Ds. J.M. Kleppe

“als de zon opging;” (Markus 16:2 (slot))

Het paasfeest dat wij onlangs hebben gevierd, predikt ons dat Jezus leeft. Stelt u eens voor dat u een dode Jezus gepreekt zou worden, dan is er geen hoop en verwachting. Het is dan hopeloos verloren.
Maar Pasen preekt ons dat Jezus leeft. De dood moest Hem loslaten, omdat Hij op Goede Vrijdag alles heeft volbracht. Pasen roept ons toe dat het laatste woord niet aan de dood is, maar aan het leven dat Hij nu verworven heeft. En de Koning van Pasen zegt tot Zijn gemeente: ‘lk leef en gij zult leven!’ Dat leven dat Hij verworven heeft, deelt Hij uit. Dat past Hij toe aan al de Zijnen. Daarom leeft niet alleen Christus, maar zullen ook zij leven en maakt hij een nieuw begin. Dat zien wij op de paasmorgen. We lezen in Markus dat de vrouwen tot het graf kwamen ‘als de zon opging.’ Ze zijn ’s morgens vroeg opgestaan en in de schemering naar het graf gegaan. Toen ze bij het graf kwamen, ging de zon op. Daar ligt een boodschap in. Er staat immers niets voor niets in de Bijbel. In de eerste plaats blijkt hier dat deze vrouwen vol van Christus waren, al was het zoals ze dachten een dode Zaligmaker. Ze waren zo vol van Hem, dat ze het in bed niet konden uithouden. Ze zijn vroeg opgestaan en in de schemering naar het graf gegaan. Zo vol waren ze van Jezus. Toen ze bij het graf kwamen, ging de zon net op. Waar bent u met Pasen vol van geweest? Een paar vrije dagen? Even wat anders? De gezelligheid van het gezin? Of was u vol van Jezus? Deze vrouwen waren vol van Hem en daarom waren ze zo vroeg op de been.
Maar er is meer. Als de zon opgaat, is dat het begin van een nieuwe dag. Dat is een nieuw begin. Dat lezen we vaker in de Bijbel. Denk maar aan Jacob die met God worstelde in Pniël. Jacob kreeg een nieuwe naam: Israël. Die nieuwe naam predikte dat de Heere met Jacob, hoe hij het ook verzondigd had, een nieuw begin wilde maken. Dan lezen we zo opmerkelijk in Genesis 32:31: ‘En de zon rees hem op, als hij door Pniël gegaan was; en hij was hinkende aan zijn heup.’ Dat staat er om duidelijk te maken dat de Heere een nieuw begin met Jacob wilde maken. Daarom kreeg hij een nieuwe naam en staat er zo uitdrukkelijk: ‘En de zon rees op!’ Gaat u nu begrijpen waarom Markus met zoveel nadruk zegt dat de zon opging toen de vrouwen bij het graf kwamen? Het predikt een nieuwe dag en een nieuw begin. Zo is het ook met Pasen geweest. Pasen betekent dat God een nieuw begin maakt. Allereerst denken we dan aan Christus. Tot nu toe was Christus een vernederde Borg, een Man van smarten, overdekt met bloed en wonden. Wanneer we Christus volgen in Zijn lijden en sterven, dan zien we Hem al dieper wegzinken in de vernedering, tot in de diepten van de Godverlatenheid. Tot in de diepten van de dood. Daar ligt Hij dan in het graf, maar dan wordt het Pasen. Dan maakt God een nieuw begin. Nu wordt Christus verhoogd. Pasen is het nieuwe begin in Zijn verhoging, nu is Hij als de Koning van Pasen geen Man van smarten meer, maar de Verhoogde. Nu zal Hij al hoger opklimmen. De Hemelvaart zal volgen, het zitten aan de rechterhand en straks Zijn wederkomst ten oordeel. De zon ging op! Pasen preekt: God maakt een nieuw begin.

Als we weer denken aan Jacob in Pniël: Jacob, en toch Israël! Wat heeft Pniël betekend in Jacobs leven? Dat God een nieuw begin maakte en al zijn schuld heeft uitgewist. Dat het weer goed kwam tussen God en Jacob. Dat is ook de betekenis van het paasfeest: de schuld is betaald. Het is in Christus eeuwig goed tussen God en al de Zijnen. Dan zegt Paulus: ‘Hij is opgewekt tot onze rechtvaardigmaking!’ Pasen preekt ons: ‘De schuld Uws volks hebt G uit Uw boek gedaan, ook ziet Gij geen van hunne zonden aan!’ Want als er iets had ontbroken aan de betaling van de schuld door Christus, dan was Hij niet opgestaan. Wat een onuitsprekelijk wonder. Een nieuw begin: als uw schuld wordt uitgedelgd. ‘Ik zie geen zonde in Mijn Jacob en geen overtreding in Mijn Israël.’
Dat is Pasen, dat God om Christus’ wil een nieuw begin wil maken. Dan is daar ook het nieuwe begin van de wedergeboorte, waardoor geestelijk dode zondaren geestelijk levend worden gemaakt. Dat is de vrucht van Pasen. Is dat bij u al gebeurd? Want dat kunt u weten aan de levensvruchten die er dan zijn, zoals een hartelijke droefheid naar God, dat strijden tegen de zonde, maar ook dat hongeren en dorsten naar Christus. Dat zijn de vruchten van het leven. Omdat het Pasen geworden is, omdat Jezus de dood heeft overwonnen, kunt u nog zalig worden. We liggen allemaal in de dood, maar het opgaan van de zon met Pasen preekt dat God een nieuw begin maakt en een nieuwe dag doet rijzen. Daarom kan de Heere ook met u en jou een nieuw begin maken. Het nieuwe begin van de vergeving der zonden.

Hij is opgewekt tot onze rechtvaardigmaking. De zon rees op in Pniël en Jacobs ziel is gered geweest. U stond als een doodschuldige voor God. U moest uw hoofd buigen en u had niets meer in te brengen. Het was rechtvaardig als God Zijn doodsvonnis aan uw leven voltrekken zou. Toen het wonder als het klonk in uw ziel: Ik zal nooit meer op u toornen, ik zal nooit meer op u schelden. Ik heb al uw zonden achter Mijn rug geworpen. Dat is het nieuwe begin van Pasen. Dan ligt er niets meer tussen God en uw ziel.

Ds. J.S. van der Net

De dankzegging van het Avondmaalsformulier begint met te wijzen op de weldaden van de Heere: “Geliefden in de Heere, dewijl de Heere nu aan Zijn tafel onze zielen gespijzigd heeft, zo laat ons al tezamen Zijn naam met dankzegging prijzen”. De grond van de dankzegging ligt in de weldaden van God. Het formulier zegt dat de Heere onze zielen met brood en wijn gespijzigd heeft. Houdt de opsteller van het formulier dan geen rekening met mensen die niet in oprecht geloof gekomen zijn? Die zijn er toch ook? Zelfs aan de tafel waar de Heere Jezus aan zat met Zijn discipelen, zat in het eerste deel Judas erbij. Er kunnen mensen komen die zichtbaar de tekenen wel ontvangen, maar die ze niet ontvangen in geloof, maar in ongeloof. Dan zal het ons niet ten zegen zijn. Integendeel, dan zal het oordeel van de verharding over ons komen. Dat is duidelijk, dat leert de Schrift: Die eet en drinkt zichzelf een oordeel. Natuurlijk weten de vaderen dat.

Maar de dankzegging is evenzeer een zaak van het geloof als het gebruik van het sacrament dat was. Ze gaan met de ware tafelgenoten een dankzegging houden in het geloof: Dewijl de Heere nu aan Zijn tafel onze zielen gespijzigd heeft…. Hoort u de krachtige taal die de vaderen daarin gebruiken? Dus niet: misschien hebt u wat gekregen; het moet nog maar bekeken worden of u wat gekregen hebt. Nee! Elke arme zondaar die in het geloof belijdt dat zijn verwachting alleen de Heere Christus is, zal geen lege of bedriegelijke tekenen ontvangen. Daar zullen dat teken en zegel hun uitwerking niet missen. Christus is immers de inhoud van die tekenen. Het brood en de wijn wijzen naar het offer van Christus heen. In art. 33 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis staat: “want Jezus Christus is hun waarheid, zonder Wie zij niet met al zijn zouden”. Christus is hun waarheid. Dat is hun verwachting, daarop leunen zij. Dat is het fundament van hun ziel. Daarom zullen die tekenen voor hen ook niet ledig blijven. Zonder Hem zouden zij ijdel, leeg zijn. Daarom zeggen onze vaderen: Dewijl de Heere nu aan Zijn tafel onze zielen gespijzigd heeft… Nu zullen wij voor het gevoel de ene keer meer ontvangen aan het Avondmaal dan de andere keer. Maar onze vaderen waren er sterk van overtuigd dat God door deze tekenen verzegelt en waarmaakt. Wie de belijdenis wil laten spreken, leze art. 35 van de Nederlandse geloofsbelijdenis: “Zo werkt Hij (=Christus) dan in ons, al wat Hij door deze heilige tekenen ons voor ogen stelt; hoewel de wijze ons verstand te boven gaat, en ons onbegrijpelijk is, gelijk de werking van de Heilige Geest verborgen en onbegrijpelijk is”.

Het doet wat, het sterkt uw ziel. Alleen : hoe? Het kan dat u dat achteraf nog meer ervaart dan tijdens de avondmaalsviering zelf. Daarna gaan ze over tot de eigenlijke dankzegging. Dat is een gedeelte uit Psalm 103, de verzen 1 tot en met 4, en vanaf vers 8 tot en met 13. Daarin gaat het steeds over de weldaden van de Heere: over vergeving, genezing, verlossing en over het kronen met barmhartigheid en goedertierenheid. Het tweede gedeelte is genomen, na een inleidende tekst, uit Rom. 8: 32 en uit Rom. 5: 8 – 10. De eerste zin is uit Rom. 8: 32: Die ook Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft, maar heeft Hem voor ons allen overgegeven, hoe zal Hij ons ook met Hem niet alle dingen schenken? En in Rom. 5: 8 – 10 gaat het erover wat de Vader schonk, wat de Vader gedaan heeft en hoe Hij Zijn liefde geopenbaard heeft. Want Christus is gestorven en heeft ons met God verzoend toen wij nog vijanden waren.

De dankzegging gaat naar een hoogtepunt, een climax. Aan de ene kant laten ze zien wie wij zijn: vijanden van God. Toen wij nog vijanden waren. Toen heeft God Zijn Zoon gegeven. Toen heeft Zijn Zoon Zichzelf geofferd tot in de dood des kruises. Christus is voor ons gestorven toen wij nog vijanden waren. Wij hebben de genade van God niet opgewekt. Wij hebben er niets aan toegebracht. En kunnen er ook niets aan toebrengen: toen wij nog vijanden waren, is Christus gestorven en zijn wij met God verzoend. Vijanden van God, daarmee zijn wij getekend tot in het diepst van ons hart. Dat zijn we geworden en gebleven. Dat blijft zo, totdat God Zijn liefde in ons hart uitstort. Het wonder is: God ziet naar mensen, naar vijanden om in Christus. En Christus geeft Zich voor vijanden. Dan komt de climax: indien dan Christus voor ons gestorven is toen wij nog vijanden waren, toen wij met God verzoend werden door de dood van Zijn Zoon, veel meer zullen wij behouden worden door Zijn leven.

Hier horen we eerst wat de dood van Christus overtreft. Veel meer, staat er, zullen we behouden worden door Zijn leven. Het gaat om twee dingen: verzoend en behouden. Als vijanden verzoend met God. En behouden worden door Zijn leven. Wat bedoelt de apostel daarmee? Christus is gestorven om aan het recht van Zijn Vader te voldoen. Maar nu leeft Hij in de hemel. En dat leven is evenzeer ten goede van Zijn Kerk als Zijn dood. Ja, zegt Paulus, veel meer nog. Want denk eens in dat Christus in de dood gebleven was? Niemand had dan ooit behouden kunnen worden. Wie had er dan voor hen gebeden? Wie zou hen hebben beschermd en bewaard? Wie had hen geregeerd met Zijn Woord en Geest? Immers niemand. Ze zouden nog omkomen. Christus’ dood is tot verzoening en Zijn leven is tot behoudenis. Hij leeft en daardoor zal Zijn Kerk leven. Hij zal hen behoeden en bewaren en straks tot Zich nemen in heerlijkheid: Ik leef, en gij zult leven. Die levende Jezus zorgt dat Zijn Kerk thuiskomt.

wijlen ds. D. Rietdijk