Archief voor categorie: Meditaties

“Gij weet, dat na twee dagen het Pascha is, en de Zoon des mensen zal overgeleverd worden, om gekruisigd te worden.” (Mattheus 26:2)

 

In deze woorden spreekt de Middelaar tot Zijn discipelen van Zijn levenseinde. Reeds eerder had Hij daarover tot hen gesproken. Nu zegt Hij: “Gij weet dat na twee dagen het Pascha is”. Dit wisten de discipelen ook wel, maar zij begrepen het niet dat Hij als het ware Paaslam zou geofferd worden.

Het Pascha was door de Heere Zelf ingesteld; zie Exodus 12. Het volkomen Lam dat afgezonderd moest worden en geslacht, wees op Hem. En zoals Israël veilig was achter het bloed van het lam, zo zal Zijn volk veilig zijn achter Zijn bloed. De verderfengel ging in de nacht toen het Pascha werd ingesteld die huizen voorbij, waar het bloed aan de bovendorpel en zijposten van de deuren was gestreken. Zie, dat wees heen naar Christus. Hij zal Zijn bloed laten vergieten, Zijn ziel uitstorten in de dood voor allen die Hem als loon op Zijn arbeid gegeven zijn.

En als Hij dit zegt, is de tijd nabij. “Gij weet dat na twee dagen het Pascha is.” Dan zal Hij geslacht worden. Immers, zonder bloedstorting geschiedt er geen vergeving. Dat spreekt dan ook van de strenge eis van Gods rechtvaardigheid. De mens had gezondigd; in de menselijke natuur moest Hij het lijden van de dood ondergaan. Zo alleen kon Gods recht voldoening krijgen. Hij heeft dit gedaan uit liefde tot de deugden van God en uit liefde tot Zijn volk, die mede in Adams val begrepen waren, om hen te kunnen verlossen van het grootste kwaad en te brengen tot het hoogste goed. Hierin is ook Gods eeuwige liefde geopenbaard.

Wat waren Zijn discipelen blind voor de noodzakelijkheid van Zijn lijden en sterven. Waren zij dan niet door de Heere opgezocht? Hadden ze Hem dan niet lief gekregen? Zeker, maar zij waren blind voor de weg die door de dood tot het leven voerde. Dat was niet alleen zo met de discipelen, want hoevelen zijn er die door God zijn opgezocht in genade en die wel de Middelaar hebben mogen leren kennen, maar toch blind zijn voor de gang van Zijn lijden. Wat daartoe dan nodig is? Wel, dat de Heere Zelf door Zijn Geest de ogen van de ziel daarvoor komt te openen.

Hoe groot is het als Hij bij aanvang mag gekend worden als het Lam van God. Hij, Die geen zonde gekend heeft, noch gedaan, maar Die tot zonde gemaakt is, opdat zij zouden worden rechtvaardigheid Gods door Hem. Hij, Die als een Lam ter slachting is geleid en als een schaap dat stemmeloos is voor het aangezicht van zijn scheerders, alzo deed Hij Zijn mond niet open. En om de overtreding van Zijn volk is de plaag op Hem geweest. Hij zonder zonde en dat voor zondaren. Hij zonder schuld en dat voor schuldenaren. Als Gods volk Hem zo mag leren kennen en zien wat hun zonde Hem gekost heeft, dan wordt al wat aan Hem is gans begeerlijk. Hij is dat onbestraffelijke en onbevlekte Lam, Wiens bloed van betere dingen spreekt dan het bloed van Abel. Dat riep om wraak van de hemel, maar Zijn bloed spreekt van verzoening en dat door Zijn voldoening.

Er is geen zaligheid buiten Christus en de ware Kerk leeft door en uit Hem en de Heere is vrij de een meer de geheimen van de zaligheid te verklaren dan de ander. De kleinste in de genade wordt niet uitgesloten. Toch zal het ongenoegzame van alles wat buiten Christus is, worden ingeleefd. Dat de Heere ons het plaatsmakende werk schonk voor Hem, opdat zo de rechte kennis van Hem verkregen werd, ja het een leven werd uit Hem. Dat gaat niet zonder sterven. Hij moest sterven om te leven. Hij sprak: “Gij weet dat na twee dagen het Pascha is en de Zoon des mensen zal overgeleverd worden om gekruisigd te worden”. De kruisdood moest Hij ondergaan en wilde Hij ook ondergaan. Vrijwillig zal Hij de kruisdood sterven, opdat Zijn Kerk het leren zou te sterven aan de zonde en aan alles wat buiten Christus is, om Gode te leren leven.

Wat is het voor de discipelen een onbegrepen weg die de Heere gaan moest. Later is het licht daarover ook voor hen opgegaan. Toen hebben ze het mogen verstaan, waarom Hij sterven moest. En ook opstaan, zoals er nog onder Gods volk zijn die het met hen en Paulus hebben mogen leren: “Want ik ben met Christus gekruist, en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij, en wat ik nu leef, dat leef ik door het geloof des Zoons van God, Die mij liefgehad heeft en Zichzelf voor mij overgegeven heeft”.

Wij zijn van nature vijanden van het kruis van Christus. Het is voor de Jood een ergernis en voor de Griek een dwaasheid, maar voor hen die geloven een kracht van God tot zaligheid. Maar wij leven ook onder het Kruisevangelie dat zegt dat er door Hem genade is voor de grootste der zondaren; dat Hij niet gekomen is om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering. Dat we acht mochten leren geven op zo’n grote zaligheid, opdat we het bloed van Christus niet onrein zouden achten en het Woord van Zijn genade niet zou zijn een reuke des doods ten dode, maar een reuke des levens ten leven. Wij weten de dag van onze dood niet. Die kan zo onverwacht komen. Dat we ons mochten leren haasten en spoeden om ons levenswil.

Christus voorzegt in deze woorden Zijn dood, maar ook dat Hij niet in de dood zou blijven. Hij zou opstaan, ja wat meer is, Hij heeft de plaats der eer ingenomen aan de rechterhand van de Majesteit in de hoogste hemelen. En dat Hij gestorven is, dat is Hij der zonde eenmaal gestorven en dat Hij leeft, dat leeft Hij Gode, dat leeft Hij eeuwig.

Al is het dat Zijn volk zo vaak met vrees tegen de dood opziet, het zal toch voor hen zo meevallen. Hij is voorgegaan, Hij heeft de prikkel van de dood weggenomen en daarom zal de dood voor hen een doorgang zijn tot het eeuwige leven.

Houdt dan moed, godvruchte schaar, Hij is getrouw, de Bron van alle goed. Hij zal uw vernederd lichaam veranderen, opdat het gelijkvormig zal worden aan Zijn heerlijk lichaam. Hem, de Enige en Drie-enige God, zij dan ook de eer, de wijsheid, de kracht en de dankzegging tot in der eeuwigheid. Amen.

 

Ds. Chr. van der Poel

“En Die op de troon zat, zeide: Zie, Ik maak alle dingen nieuw.” (Openbaring 21:5)

Een nieuw jaar is begonnen. Wij gaan het in, maar wat het ons brengen zal weten we niet. De tijdsomstandigheden zijn niet rooskleurig. De wereld waarin wij leven, kraakt aan alle kanten. Het is een somber toekomstbeeld, dat ons voor ogen staat. We zullen ons erg vergissen, als we dat ontkennen.

Er is echter ook het Woord. Daarin lezen we van God, Die op de troon zit. Dat is op zich voor de kerk des Heeren een grote troost bij de ingang van het nieuwe jaar. Daar het oog op te mogen vestigen door het geloof, doet moedig verder gaan.  De Heere regeert!

We zouden soms kunnen denken dat de boze machten maar kunnen doen wat zij willen. Maar Die op de troon zit, Die heeft het laatste Woord. Het is de genadetroon van God vanwaar Hij door de Heere Jezus alle dingen regeert. De scepter van het wereldbestuur ligt in de doorboorde handen van Sions eeuwige Koning. Daar ligt de scepter goed, daar ligt hij veilig en vast. En hoewel het soms lijkt alsof alles verkeerd gaat en satan overwint, de grote Koning leidt alle dingen naar Zijn grote einddoel: de komst van Zijn Rijk.

Zalig is hij of zij, die voor de genadescepter van Koning Jezus leerde buigen. Zalig ook degene, die van de schuld van het oude jaar bij Hem in ootmoed belijdenis mocht doen. Die zal zeker de gouden scepter van de Koning zich zien toegereikt in het Woord van Zijn genade. En de genade van de Heere Christus is vergeving en leven, eeuwig leven. Het volk van God heeft toekomst!  In de wereld hebben zij wel verdrukking, maar Christus heeft de wereld overwonnen. De Koning heeft het laatste Woord. Hij is de Alpha en de Omega. Hij is de Eerste en de Laatste. Die op de troon zat zei: ‘Ziet, Ik maak alle dingen nieuw.’ Alle aandacht eist het Woord op. Ziet, let erop, geef daar alle aandacht aan, zo wil de tekst zeggen. De Heere wil dat Zijn volk dit ene in het oog houdt: Ik, de Heere, maak alle dingen nieuw.

Niet alleen een nieuw jaar, dat met de seizoenen voorbij zal gaan, geeft God. Nee, het gaat om veel meer. De hemelen die er nu zijn en de aarde die er nu is, zullen voorbijgaan. Nieuwe hemelen zullen er komen en een nieuwe aarde, waarop gerechtigheid woont.

De mensen die daarop wonen zullen, zullen vernieuwd zijn. Zij zullen een nieuw hart hebben. Van het oude boze hart zal niets meer over zijn. Er zullen daar geen liefdeloze mensen meer zijn. Er zullen zeker geen goddeloze mensen meer zijn. De dood zal er niet zijn en geen rouw of gekrijt. Er zal geen verdriet zijn. God zal alle tranen van hun aangezicht afwissen. Dat zal Hij met eigen hand doen. Het heimwee van de liefde zal dan gestild zijn. Er zal daar wel blijdschap zijn. Eeuwige hemelse vreugde zal er zijn. Zij (behoren wij daar ook bij?) zullen in Uw Naam zich al de dag verblijden. Uw goedheid straalt hen toe. Daar volkomen vreugde te genieten, doordat zij Christus zullen zien, van aangezicht tot aangezicht. En zij zullen aan Hem gelijk zijn.

Dan zijn alle dingen nieuw gemaakt.

 

Ds. D. Rietdijk

“Simon Petrus dan antwoordde Hem: Heere, tot Wie zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens.” (Johannes 6:68)

Dit woord wijst op een tere liefdesband. De discipelen zijn van harte aan de Heere verbonden. Dat is met de schare niet zo. Velen vinden in hun godsdienst en strenge onderhouding van de wet, het leven. Ze hebben genoeg aan hun voorrechten, deugden en plichten. Daarom keren ze zich van Christus af. Aan Zijn woorden hebben ze geen behoefte, maar met Petrus en de andere discipelen is het anders. Ze kunnen Zijn woorden, ja Christus Zelf niet meer missen.

Voor Hem heeft Simon zijn visnet verlaten en Levi zijn tolhuis achter zich gelaten. De liefde Gods is in hun hart uitgestort. Ze hebben, door genade, de Messias, de Beloofde der vaderen gevonden, van Wie Mozes en de profeten spraken. De brug naar hun vroegere leven, ook in godsdienstig opzicht, is opgehaald. Ze kunnen buiten Hem niet meer leven. Is dit ook uw taal? Zegt u het Simon Petrus na: ‘Heere, tot Wie zullen we anders heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens!’ Waarin vindt u het leven, uw vreugde en blijdschap?
Helaas zijn er velen die hun leven en vermaak in de wereld vinden. De wereld zegt: ‘Pluk de dag, je leeft maar één keer. En straks bij de dood is alles voorbij. Dood is dood.’ Wat zal het een ontnuchtering zijn als straks het tegendeel ervaren zal worden. De Bijbel noemt iemand die zegt dat er geen God is een dwaas. Maar al zeggen we het niet, houden we in onze handel en wandel, woorden en werken rekening met God? De Prediker zegt zo ernstig: ‘Verblijd u, o jongeling (en dat geldt ook ouderen) in uw jeugd, en laat uw hart u vermaken in de dagen uwer jongelingschap, en wandel in de wegen uws harten en in de aanschouwing uwer ogen; maar weet dat God om al deze dingen u zal doen komen voor het gericht.’

Anderen zijn tevreden met een uitwendige godsdienst. Maar dan houdt u het, net als de schare, bij Jezus niet uit. Dan komt er ergernis als Hij spreekt over de noodzaak van verzoening door voldoening. De boodschap van onze schuld en verlorenheid wekt verzet. Als Christus over geestelijke blindheid spreekt, vragen de geestelijke leidslieden of zij ook blind zijn. Er komt vijandschap als de Zaligmaker de onmogelijkheid aanwijst om door eigen kracht de gemeenschap met God te bewerkstelligen. Ook vandaag zijn er velen die de leer van de radicaliteit van de genade verwerpen. Zij willen wel van een helpende Zaligmaker, maar niet van een volkomen Verlosser horen. Dat komt omdat ze ten diepste eigen verlorenheid niet peilen. Wie hierin onderwijs krijgt, gaat anders tegen deze zaken aankijken. Dan is de verkiezing niet langer een muur, maar een poort. Zonder verkiezing is er geen zaligheid. In de ontmoeting met de Zaligmaker en het proeven van de zaligheid wordt tegelijk het wonder van de verkiezing aangebeden. In de hemel is er het eeuwige loflied op het wonder van de verkiezende liefde van de Drieenige God. Van dat loflied worden op aarde de eerste tonen geleerd, door jongeren en ouderen die leren dat alleen in Christus het ware leven te vinden is. Voor hen worden Christus’ woorden van levensbelang. Ze worden woorden des levens en daarom ook onmisbaar. Ze kunnen er niet meer buiten en zijn verlegen om het Evangelie dat van genade en vrede spreekt. Ze zeggen met David: ‘Zeg tot mijn ziel, Ik ben uw heil.’ Hoe zalig is Zijn spreken als alle hoop op behoud door eigen werken en verdiensten ons ontvalt en niemand, behalve deze van God gegeven Zaligmaker, onze ziel kan bevrijden van zonde en dood. Als Hij in de verlorenheid van het leven Zich openbaart als de Weg, de Waarheid en het Leven. Hoe troostrijk zijn dan Zijn woorden in ons hart: ‘Komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven.’
Welk een zaligheid wordt er gesmaakt als de Heilige Geest ons ook verzekert van de vergeving van onze zonden en een genaderecht schenkt op de hemelse erfenis. De Heere spreekt altijd door Zijn Woord.
Hoe staat u tegenover dat Woord? Kunt u uw Bijbel wel missen? Als dat zo is, bent u eigenlijk diepongelukkig. Het Woord is immers het instrument van de Geest. De woorden van God moeten ons onmisbaar worden. Gelukkig de jongere, de oudere die met Petrus mag zeggen: ‘Heere, tot Wie zullen we anders heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens.’

 

Ds. B. van der Heiden

Gij beweegt mij bijna een Christen te worden.
(Handelingen 26 vers 28b)

Paulus is gevangengenomen en naar Cesarea gebracht. Na de verantwoording voor Felix, de stadhouder moet hij zich voor diens opvolger Festus verantwoorden om welke reden hij gevangengenomen is. Daarbij wordt Paulus genoodzaakt zich op de keizer te beroepen. Terwijl hij nog in Cesarea verblijft, brengt koning Agrippa met Bernice een bezoek aan Petrus. Deze wil diens advies wel inwinnen, wat hij met Paulus moet doen. Agrippa wil daaraan wel voldoen, maar wil dan ook eerst Paulus horen.

Zo ontvangt Paulus de gelegenheid zich voor Agrippa te verantwoorden. Hij getuigt van zijn roeping en de opdracht die de Heere hem gegeven heeft om de heidenen het evangelie te verkondigen. Agrippa heeft met aandacht het woord van Paulus aangehoord en het heeft hem niet onberoerd gelaten. Hij staat niet zo vreemd tegenover wat de stadhouder als razernij betitelt. Het geslacht van de Herodessen weet van Johannes de Doper, de vriend van de Bruidegom. Ze hebben Jezus gezien op Zijn kruisgang en het gerucht van de apostelen vernomen. Ze weten van de groei van de gemeenten. Agrippa gebruikt het woord “christen” en blijkt ingewijd te zijn in de ontstaansgeschiedenis van de kerk.

Hij is uit het geslacht van hen die van het Woord weten. Nu wordt hem het Evangelie aan het hart gelegd. De deur der genade staat voor hem nog open, de gezant van de Heere tracht hem te dwingen om in te gaan. Agrippa geraakt in tweestrijd. Er gaat iets uit van de man vóór hem, waarvan hij onder de indruk komt. Zal hij opstaan en zich gewonnen geven? Zal hij uitroepen: wat moet ik doen om zalig te worden? Neen, voor de beslissende stap deinst Agrippa terug.

Waarom? zouden we kunnen vragen. En dan weten we dat Paulus slechts een mens is, die plant, maar afhankelijk is van de wasdom van de Heere. Hij kan het hart niet veranderen. Zonder de werking van de Heilige Geest zal het Woord niet levendmaken. Maar de waarheid heeft ook nog een andere zijde: Agrippa wil niet, hij verhardt zich en kiest tegen de Heere. Hij wil Mozes’ keus niet. Het verloren gaan is niet allereerst een lot, maar het heeft altijd een geschiedenis achter zich. Een geschiedenis van een ingaan tegen de roepstemmen.

Ook bij Agrippa is er iets dat de bewogenheid onderdrukt en overwint. Hij ziet Paulus wel als christen, maar in een keten, hij draagt de smaadheid van Christus’ kruis. Hij hoort Festus’ kritiek: gij raast Paulus. Hij weet Bernice naast zich aan wie hij met vele zondenbanden is verbonden. Het christen worden brengt de eis met zich mee zijn begeerlijkheden te kruisigen, maar die koestert Agrippa. Hij zou misschien wel christen willen worden, als hij Agrippa kon blijven. Hij zou ’t leven willen winnen, zonder er iets bij te verliezen. Wat ontbreekt hier?

Het leven zonder God is hem geen last. Hij haat de zonde niet als zonde tegen God. Hij kent geen droefheid naar God, die een onberouwelijke bekering tot zaligheid werkt. De rechtvaardige zal nauwelijks zalig worden. Maar een geveinsde die deze droefheid zeker niet kent zal, ondanks zijn hoop behouden te worden, niet zalig worden, zolang hij erin volhardt. Er is een wezenlijk onderscheid tussen de ware- en de schijn-christen. De oprechte kan de vuurproef van een ontdekkende prediking doorstaan en wenst dat hetgeen waarop hij zijn hoop vestigt, getoetst wordt aan Gods Woord. Hij wil weten dat Gods werk in hem waarheid is en wenst op een vast fundament gebouwd te worden. Ook wil hij zalig worden in een weg, waarin God aan Zijn eer komt, zonder dat Zijn deugden gekrenkt worden. Hij heeft de Heere nodig en zoekt Hem in het verborgen. Het geloof werkt door de liefde en het verandert en vernieuwt de oprechten. Daardoor kent hij ook de strijd tegen de zonde als zonde, ook met hetgeen daarvan in hem opwelt.
De nabij-christen is bevreesd voor de gevolgen van de zonde. Hij is als iemand die bang is om te eten, omdat hij bevreesd is dat het hem slecht bekomt. Zo is de nabij-christen bang voor de straf en heeft strijd met de dodelijke zonden, maar niet met hetgeen in zijn gedachten leeft. Uiterlijk kan hij de weg ten hemel gaan en tot grote hoogte komen. Onder de ontdekkende prediking zal hij geen acht slaan op wat tot toetsing wordt voorgehouden.

Er is geen moeilijker werk dan een mondchristen te bekeren, al is bij de Heere alles mogelijk.
De oprechte is bevreesd en helaas traag om de beloften van het evangelie op zich toe te passen voor wie ze toch juist bedoeld zijn. Maar de Heere is de Eerste en de Laatste en weet wat van Zijn maaksel te wachten is.

Lezer(es), is verlangen naar oprechtheid ook kenmerk van uw leven? Dan weet de Heere waar het u om te doen is en zal Hij u niet beschaamd laten staan. Vraag maar veel ontdekkend licht en zoek uit Zijn Woord het onderwijs te ontvangen dat tot de kennis van de enige grondslag van zaligheid leidt namelijk de gekruisigde Christus.

 

Ds. H. Paul

‘En Mozes werd onderwezen…’

(Handelingen 7 vers 22a)

Het is nu de tijd dat de scholen weer beginnen. Dat kan voor een kind een heel ingrijpende gebeurtenis zijn, vooral als het voor het eerst naar school moet. De veilige geborgenheid bij moeder wordt verlaten en het kind moet de grote, vreemde wereld in.
Zo was het zeker voor Mozes, over wiens schoolopleiding Stefanus hier in zijn rede spreekt. Mozes heeft verschillende leerscholen doorlopen in zijn leven. We zouden kunnen spreken van de school in Egypte, van de school in Midian en van de school in de woestijn. Elk van die drie ‘opleidingen’ duurde zo’n veertig jaar. Stefanus spreekt hier alleen van de eerste leerschool: die van Egypte. Mozes was drie jaar oud toen hij voor het eerst naar school moest.

Vraag niet wat dat voor zijn moeder Jochebed heeft betekend! ’t Was al zo’n ingrijpende zaak toen zij haar lieve kind drie maanden oud, neer moest leggen in het hoge riet aan de oever van de Nijl.
Drie maanden waren voorbijgegaan, waarin zij haar kind had moeten verbergen, dag en nacht, voor de speurhonden van Farao. Zij heeft het gedaan in het geloof, lezen wij in Hebreeën 11. Dat allerheiligst geloof, dat met Christus verenigt, dat een vaste grond is der dingen die men hoopt en een bewijs der zaken die men niet ziet, dat geloof deed haar handelen! In datzelfde geloof heeft zij mogen ontdekken, dat haar kind schoon was. Schoon voor God, staat er eigenlijk in de rede van Stefanus. Nee, het was maar geen moedertrots die haar schoonheid deed zien in haar kind; het waren de ogen van het geloof, waarmee zij het werk van God in dit jonge kind kreeg te zien en waarmee zij iets aanschouwde van de schoonheid, die God in Christus in dit kind gelegd had. Wonderlijk wél had de Heere het gemaakt, daar aan de oever van de rivier. Wat was het meegevallen! Het schreien van het pas ontdekte kind had het hart van Farao’s dochter vermurwd. Zij had dit kind tot haar zoon aangenomen. En Jochebed had nog drie jaar voor de jonge Mozes mogen zorgen.

Met hoeveel liefde, met hoeveel gebeden en met hoeveel tranen zal zij haar kind hebben omringd! Tot het moment kwam, dat zij hem wéér af moest staan… Misschien nog wel moeilijker dan de eerste keer. Een kind van drie jaar, zeggen de moeders, is het meest aanhankelijk. Dán zijn ze het liefst, die kleinen. En dit kind moest ze overgeven… Nu niet aan de krokodillen van de Nijl, maar aan het Egyptische hof. Wat is erger? Zij wist dat Mozes naar een school zou moeten gaan, waar met de God van zijn ouders niet gerekend, maar gespot werd. Veel wijsheid zou hij er opdoen, maar de vreze des Heeren, die het beginsel der wetenschap is, was er niet in tel. Hoe zou het gaan?
Hoe zal het gaan? ’t Is de bange vraag van veel ouderharten, die hun kinderen, klein of groot, voor het eerst of opnieuw, af moeten staan. Het is met Mozes goed gegaan. Hij werd onderwezen in ál de wijsheid der Egyptenaren. Dat was heel wat in die dagen. Sterrenkunde, wiskunde, geschiedenis, rechten, medicijnen … Wat heeft hij er later een báát bij gehad, daar in die woestijn, die veertig lange jaren!
Maar het grootste wonder: hij heeft daar op school het geloof mogen behouden.
Dat geloof deed hem uiteindelijk weigeren een zoon van Farao’s dochter genaamd te worden en verkiezen liever met Gods volk kwalijk behandeld te worden dan voor een tijd de genieting van de zonden te hebben…

 

Ds. A. Moerkerken