Archief voor categorie: Meditaties

“Loof de Heere, mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden.” (Psalm 103:2)

Noemen we het Hooglied van Salomo ‘het lied der liederen’, dan mogen we deze psalm van David wel ‘de lofzang der lofzangen’ noemen. Er is geen psalm van David waarin de lof des Heeren zo hoog klimt als in dit lied. David bezingt hier de hoogten van het genadeleven, waarbij hij begint en eindigt met ‘Loof de Heere!’

Wat is dan de oorzaak van Gods lof in Davids leven? De Heere heeft weldaden in zijn leven verheerlijkt, die hij heeft ontvangen in de verborgen omgang met God. Ze zijn gevloeid uit Gods genadeverbond. Hiervan zegt hij in Psalm 25: ‘De verborgenheid des Heeren is voor degenen die Hem vrezen; en Zijn verbond, om hun die bekend te maken.’ Het is die vreze Gods in Davids leven, die hem brengt tot het verheerlijken van Hem. ‘Loof de Heere, mijn ziel!’

We beluisteren in deze lofzang als het ware een zelfgesprek. David spreekt hier tot zijn eigen ziel. De Heere heeft hem welgedaan, hem opgericht uit een grote ziekte. Er dreigde zelfs doodsgevaar. Maar de banden zijn gebroken. Zijn hart juicht van verwondering en vreugde. Nu zijn de ongerechtigheden vergeven en zijn leven is verlost van het verderf! Hij is gekroond met goedertierenheid en barmhartigheid. Zijn dat geen genadeweldaden?
David zegt tot zijn ziel: ‘Loof de Heere!’ Wat is er dan gebeurd in zijn leven? Hij mag weer beantwoorden aan het doel van God in Zijn schepping: God loven! Gods weldaden in het leven zijn het waard om nooit te vergeten. Daarom wekt David zichzelf hier op om de Heere in alles en voor alles te erkennen en te danken.

Wat hebben we zo’n opwekking en aansporing nodig in het leven! Wat zijn we meestal druk met de dingen om ons heen of met andere mensen, zodat we onszelf vergeten en verwaarlozen. Er is geen grotere ondankbaarheid dan te vergeten wat we aan God schuldig zijn. Overlaadt Hij ons niet van dag tot dag met Zijn gunstbewijzen?
Van nature zijn we van die ellendige zelfbedoelers. Egoïstisch is ons bestaan in dit voorbijvliegende leven, waarin de Heere ons steeds opnieuw omringt met Zijn weldaden. Zeker, met de lippen wordt er nog wel gedankt. Maar waarlijk danken, innig danken, Godverheerlijkend danken, dat vinden we niet in ons natuurlijk bestaan. We zijn niet beter dan het volk van Israël: ‘Zij zongen Zijn lof, doch zij vergaten haast Zijn werken.’ Is dat in ons leven geen ernstige zonde en een groot tekort waardoor God wordt onteerd? O, zie in deze tekst een kind van God zijn ziel opwekken om met een lofoffer uit zijn hart tot God te naderen. Dat is vrucht en bediening van Gods Geest, Die alleen dat offer maar ontsteken kan in het hart.
Het is opmerkelijk dat David zijn ziel aanspreekt, het levenscentrum van al zijn geestelijke vermogens. Hierin spreekt hij tevens voor het aangezicht van God, want het is als het ware een bestraffing van zijn eigen traagheid, aldus Calvijn. En – zo vervolgt deze – hij maakt er ons opmerkzaam op dat het niet aan God ligt wanneer wij geen ruime stof hebben om Hem te loven, maar dat het onze eigen ondankbaarheid is die ons in de weg staat.

Dat we ons toch met David over zouden geven, door Gods Geest gewillig gemaakt tot de overdenking die gericht is op Gods lof. ‘Loof de Heere, mijn ziel, en al wat binnen in mij is, Zijn heilige Naam.’ En opnieuw: ‘Loof de Heere, mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden.’
Kinderen van God, is er geen reden voor? Kunt u al de zegeningen en weldaden tellen, waarmee de Heere u omringt? Want het is toch waar dat er niemand méér bevoorrecht is dan een kind van God. Gods kinderen in het bijzonder mogen proeven en smaken dat de Heere goed is. Als de Heere daarvoor je ogen opent, kun je niet anders dan God loven.

‘Geloofd zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, Die naar Zijn grote barmhartigheid ons heeft wedergeboren tot een levende hoop, door de opstanding van Jezus Christus uit de doden.’
Dit te mogen beleven, is toch een weldaad? De Heere schenkt Zijn kinderen onverdiende genadeweldaden, die telkens weer verzoenen, verzorgen en vernieuwen. En des te meer weldaden we krijgen, des te kleiner we worden. Gods lof wordt geboren vanuit het stof. Jakob zei: ‘Ik ben geringer dan al deze weldadigheden en dan al deze trouw, die Gij aan Uw knecht gedaan hebt.’ Kennen we deze gestalte? Dat wegzinken in verwondering, aanbidding en dankzegging?

Of is dit alles ons onbekend en vreemd? Wat zijn we dan nog ongelukkig en arm! Smeek de Heere, nu het nog kan: ‘Gun leven aan mijn ziel, dan looft mijn mond Uw trouwe hulp; stier mij in rechte sporen.’

Ds. J.J. Tanis

“Gaat dan henen, onderwijst al de volken.”
(Mattheüs 28:19ª)

“Ziet, Hij gaat u voor naar Galiléa, daar zult gij Hem zien.” Dat was de boodschap die door de engel gesproken werd bij de opstanding van de Heere Jezus en dit woord gaat nu in vervulling.
De elf discipelen zijn heengegaan naar de berg, waar Jezus hen bescheiden had. In Galiléa had de Heere bijna de gehele tijd van Zijn Leven op aarde gewoond en daar kwamen ook de meeste discipelen vandaan.
Het behoeft ons dan ook niet te verwonderen dat het hart van de discipelen naar dat land trok, wellicht het meest omdat de Heere beloofd had daar aan hen te zullen verschijnen. Toen de Herder geslagen werd, zijn de schapen verstrooid geworden. Maar omdat de Herder hen zoekt, zoeken zij ook de Herder om blijvend met Hem verenigd te worden. Hier in het Galilese land, heeft de Heere voor de discipelen Zijn testament geopend. Een testament met rijke beloften, maar ook met een belangrijke opdracht: “Gaat dan henen, onderwijst al de volken.”

De Heere Jezus heeft Zijn discipelen naar het vlees niet gespaard. Want als Hij hen de wereld in zendt, houdt dat tevens in dat zij deze vertrouwde omgeving, waar zij zulke goede jaren hebben doorgebracht, moeten verlaten. Drie jaar waren zij met de Heere in- en uitgegaan, nu moeten zij het zonder Zijn persoonlijke tegenwoordigheid doen, alleen met de beloften: “Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde” en “Ik ben met ulieden al de dagen tot de voleinding der wereld”. Zij moeten nu de dagelijkse omgang met hun volk missen en worden geworpen in de zee der volken, die vervreemd van God en Zijn dienst leven. God zet Zijn kinderen en knechten vaak in de branding van het leven en hun weg voert nogal eens door de woestijn.
“Gaat dan henen, onderwijst al de volken.” Is dat nu een taak waarvoor zij berekend zijn? Wat moeten zulke ongeleerde Galilese mannen uitrichten in die vrome Jodenwereld en Griekse wijsheid wereld? Zij zijn voor het merendeel maar eenvoudige vissers die nauwelijks wat van de wereld gezien hebben. En wat moeten zij onderwijzen? Zelf zijn zij nog maar drie jaar onderwezen en wat zijn zij hardleers geweest. En toch, zij waren op de beste hogeschool geweest die er denkbaar is, want de HEERE Zelf had hen geleerd en het onderwijs dat Hij gaf, was door hun ziel heengegaan.

“Gaat dan henen, onderwijst al de volken.” Met deze opdracht, het Evangelie van vrije genade verkondigen, worden de discipelen nu door de Levende Koning uitgezonden.

En Hij zal mét hen gaan. Hij zal door de wederbarende kracht van de Heilige Geest zielen vatbaar maken voor het Woord dat zij zullen spreken en voor het onderwijs dat zij zullen geven. Alle aardse machten bij elkaar zijn niet in staat één zondaar te bekeren tot God. Maar de macht, de Goddelijke macht van de Middelaar is wél toereikend om het onderwijs uit het Woord in te dragen in het hart, zodat we God op Zijn Woord gaan geloven. Gaan geloven dat we zondaren zijn, verdoemelijke zondaren. Gaan geloven dat we tijdelijke en eeuwige straffen verdiend hebben. En dan doet de levende Koning nooit half werk. Want waar Hij door Zijn Geest doet buigen onder het veroordelend vonnis van het Woord, daar maakt Hij ook begerig naar het vrijsprekend onderwijs, naar het heil in Hem, Die kwam om te zoeken en zalig te maken dat verloren is.

“Gaat dan henen, onderwijst al de volken.” Dat is de opdracht van de levende Koning aan Zijn discipelen en die opdracht geldt nóg. Ook al is het dat wij zelf niet uit hoeven te gaan als zendeling(e), zo is het toch voor ons allen nodig om persoonlijk door de Heilige Geest te worden aangegord om te dienen tot Zijn eer, tot uitbreiding van Zijn Koninkrijk.
Nee, de Heere heeft ons niet nodig. Maar wat is het juist daarom een eer, dat Hij ons gebruiken wil op de plaats waar Hij ons gesteld heeft: als vader en moeder in het gezin, onder de collega’s op ons werk, misschien wel op ons ziekbed als een worstelaar aan Zijn genadetroon. En als wij werkelijk als onwaardigen in onszelf mogen dienen, getuige mogen zijn van Zijn opstanding, zal ons gezin, zal de wereld waarin wij leven dat gewaar worden. Dan zullen er door Gods genade vruchten gezien worden van geloof en bekering. Want als Gods Kerk op haar plaats is en werkelijk dienen mag, valt aan Koning Jezus de buit toe.

Ds. J. Driessen

“…en dat Hij is opgewekt ten derden dage, naar de Schriften” (1 Korinthe 15:4)

Het 15e hoofdstuk van de eerste Korinthebrief is een grote paasprediking. Paulus laat er geen onduidelijkheid over bestaan. De opstanding van Christus is geen twijfelachtige zaak. Het is zeker en vast! Pasen is een feit. Een onwrikbaar heilsfeit. Christus’ opstanding is geen misschientje. Geen gebeurtenis die evengoed niet plaats had kunnen vinden. “De Heere is waarlijk opgestaan”. Paulus wil in zijn paasprediking dat de consequenties van de verrijzenis van de Zaligmaker goed duidelijk zullen zijn. Daarom grijpt hij terug op de Schriften. Pasen komt niet uit de lucht vallen. Christus opstanding uit de doden is in het Woord voorzegd. Zoals Zijn kruisdood door heel de Schrift te vinden is, zo ook Zijn opstanding. Het is alles geschied “naar de Schriften”. Wat dat betekent? Alles is precies zo gegaan zoals de Heere het in Zijn Woord heeft voorzegd. Er ontbrak niets aan. Geen tittel of jota van het Woord is onvervuld gebleven. Ook van de opstanding van Christus geldt: “dit is een getrouw woord, en alle aanneming waardig”.

Nee, Pasen beredeneren wij niet. Het is een werkelijkheid op grond van de Schrift. Wie Pasen ontkent, ontkracht de absolute betrouwbaarheid van het Woord van God.

Blijkbaar is Paulus niet zonder zorg. Hij moet vaststellen dat er in Korinthe een gevaarlijke dwaling de ronde doet. Sommigen in de gemeente zeggen dat er geen opstanding uit de doden is. Dus geen wederopstanding van het lichaam op de jongste dag. Misschien vinden wij dit geen al te ernstige dwaling. De ontkenning van de Drie-eenheid van God of de loochening van de verzoening door voldoening is toch een veel ingrijpender dwaling. Dat valt te bezien. Paulus neemt het in ieder geval hoog op. Want de dwaling van de Korinthiërs tast wel het fundament van de zaligheid aan. Het gaat hier net zo goed om het hart van het Evangelie als bij de Drie-eenheid van God en de leer van de verzoening door het bloed en offer van Christus alleen. In onze tijd is er ook veel dat afwijkt van het Woord. Hoe nodig om de dwalingen te onderkennen en tegen te spreken. Voor het Woord moet worden gebogen. Bij het Woord moet worden geleefd. Aan het Woord hebben wij ons te houden. Dat raakt de zaligheid! Want: “hoe zalig is het volk, dat naar Uw klanken hoort”.

Paulus bewijst de opstanding van Christus vanuit de Schriften. De Schriften zijn de boeken van het Oude Testament. De woorden van Mozes en de Profeten, de inhoud van de Psalmen. Deze getuigen dat Hij is opgewekt ten derden dage.

Paulus kan gedacht hebben aan de woorden van de 16e Psalm: “Want Gij zult mijn ziel in de hel niet verlaten: Gij zult niet toelaten, dat Uw Heilige de verderving zie”.

De woorden van Jesaja zullen Paulus voor de geest gekomen zijn: “Hij is uit de angst en uit het gericht weggenomen”.

Het Schriftgetuigenis van Jona, die drie dagen in de buik van de vis is geweest: “want gelijk Jona drie dagen en drie nachten was in den buik van den walvis, alzo zal de Zoon des mensen drie dagen en drie nachten wezen in het hart der aarde”. De eenheid van de Schrift, het Oude en Nieuwe Testament, staat in de opstanding van Christus uit de doden voor ons vast! “Gods Woord wordt altoos trouw volbracht”.

Dit biedt ons een rijke troost. Hij is opgewekt. De Vader heeft Zijn Zoon naar Zijn eigen Woord op de derde dag uit het graf doen opstaan. Dit predikt ons het grote werk van God in het zaligen van zondaren. De gehele Schrift spreekt van Hem en van Zijn werk. Het Woord wil uw, jouw leven verbinden aan Christus. Verdorven adamieten, die het alleen maar verkeerd kunnen doen en nooit geen goed meer kunnen doen, kunnen nog zalig worden. De Schrift getuigt van Christus en Zijn opwekking door de Vader. Gods heilig recht is verheerlijkt. De prijs tot zaligheid is betaald. Niets staat de verlossing meer in de weg. Want Pasen legt de weg open naar Pinksteren. De uitstorting van Gods Geest. Ook dit is naar de Schriften! Het heil wordt toegepast in zondaarsharten. Door de vernieuwende kracht van de Geest zullen zondaren opgewekt worden uit de dood tot het leven. In het gewaad van het Woord komt Christus ook nu naar zondaren toe. Dan doet Hij ons de waarheid van de Schriften ondervinden: “Ik leef en gij zult leven”.

Onvergetelijk wanneer de waarheid en de getrouwheid van het profetische Woord ons komt troosten. Hier krijgen armen en ellendigen troost en sterkte: “al ’t geen Uw mond aan mij had toegezegd, gaf aan mijn hart vertroosting, geest en leven”.

Ds. W. Harinck

“En Hij zeide tot hen: Ik heb grotelijks begeerd dit Pascha met u te eten, eer dat Ik lijde; want Ik zeg u, dat Ik niet meer daarvan eten zal, totdat het vervuld zal zijn in het Koninkrijk Gods.”  (Lukas 22:15, 16)

Wij worden door Lukas in gedachten verplaatst naar de zaal te Jeruzalem waar de Heere Jezus met Zijn discipelen het laatste Pascha op aarde gevierd heeft. Zijn ziel begeert dit Pascha te eten met de Zijnen. ‘Ik heb’, zo zegt Hij Zelf, ‘grotelijks begeerd dit Pascha met u te eten.’ Hier brandt Zijn Middelaarshart van verlangen nu het uur van Zijn lijden is aangebroken. Zijn liefde en ijver brandt om de wil van Zijn Vader te vervullen en in de plaats van Zijn Kerk te lijden en te sterven. Want alzo Hij de Zijnen liefgehad had, zo heeft Hij hen liefgehad tot het einde. Als de Heere Jezus de zaal binnentreedt, staat op de tafel het paaslam toebereid en is verder alles voor de maaltijd in gereedheid gebracht. En als Hij Zijn oog over deze toebereide tafel laat gaan, aanschouwt Hij daar een zichtbare afbeelding van al Zijn lijden. Wat was de diepe en zinvolle betekenis van het Pascha? Wel, het was de instelling van God, overgebleven uit de nacht van de uittocht van Israël uit Egypte. In die nacht ging de verderfengel door Egypte om alle eerstgeborenen der Egyptenaren te doden, zodat in één nacht deze allen stierven. Maar waarom werden in die vreselijke nacht de eerstgeborenen der Israëlieten gespaard? Omdat zij beter waren dan de Egyptenaren? O nee! Maar alleen door Gods vrije ontferming over een volk dat een Egyptenaarshart omdroeg, over een volk waarvan de Heere veertig jaar verdriet zou hebben. Het volk van Israël moest een lam slachten en dat in de nacht van zijn uittocht eten met bittere saus. Het bloed van dat lam moest gestreken worden aan de deurposten van hun huizen, terwijl de belofte daarbij werd gevoegd: ‘Indien Ik het bloed zie, zal Ik ulieden voorbijgaan.’ Dat bloed van het geslachte lam was voor de Israëlieten daarom het enige middel ter verlossing. Ieder jaar opnieuw werd dat paaslam geslacht en het bloed gestreken aan de deurposten als teken van Gods ontferming.
De ware Israëliet zag in dit paaslam ook nog iets anders. Daarin zag hij afgeschaduwd, naar Gods belofte, het grote Paaslam, dat komen zou om te verlossen van dood, zonde en hel. Dat Lam, waarvan Jesaja al geprofeteerd had: ‘Maar Hij is om onze overtredingen verwond en om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld; de straf die ons de vrede aanbrengt, was op Hem en door Zijn striemen is ons genezing geworden. (…) Als een lam werd Hij ter slachting geleid, en als een schaap, dat stom is voor het aangezicht zijner scheerders, alzo deed Hij Zijn mond niet open.’ Hier, in de paaszaal te Jeruzalem, treedt dat grote Paaslam binnen. De dag van Zijn slachting is aangebroken. Morgen zullen op Golgotha de slagen weerklinken. Dan zal dit gezegende Offerlam gebonden worden met touwen tot aan de hoornen van het altaar en gehangen worden als een vloek aan het kruishout. Wie is in staat om weer te geven welke ontroeringen er in Zijn Middelaarsziel zijn? Hij zal morgen Zelf als een lam geslacht worden om de zonde van Zijn volk te verzoenen. Nooit heeft iemand, etend, zó geleden. Nooit heeft iemand zó dat paaslam gegeten dan dat grote Paaslam Zelf, toen Hij in de kring van Zijn jongeren de ogen ophief en het vlees van dat lam zegende: ‘Dat is Mijn lichaam, hetwelk voor u gegeven wordt; doet dat tot Mijn gedachtenis.’
Hoe wonderlijk teer en liefdevol klinkt het dan uit Zijn mond: ‘Ik heb grotelijks begeerd dit Pascha met u te eten, eer dat Ik lijde.’ In deze ogenblikken heft Hij Zijn ziel uit boven lijden en dood tot het zalige hemelleven. Hij staart hier in de verten der eeuwigheid. Want dit Pascha dat Hij met Zijn jongeren gaat vieren, doet Hem zien op het Avondmaal van de bruiloft des Lams. En daarom vervult nu onuitsprekelijke vreugde Zijn Middelaarshart. Om die vreugde Hem voorgesteld, heeft Hij het kruis verdragen en de schande veracht. Wanneer Hij straks met Zijn discipelen naar de hof van Gethsémané gaat, zingt Hij de lofzang. Zingende gaat Hij Zijn lijden tegemoet, want aan het einde van die weg zal Hij met Zijn volk aanzitten in het Koninkrijk der hemelen en zal eeuwige vreugde het deel van Hem en Zijn volk zijn. En daarmee vertroost Hij nu ook Zijn discipelen, als Hij zegt: ‘Want Ik zeg u, dat Ik niet meer daarvan eten zal, totdat het vervuld zal zijn in het Koninkrijk Gods.’

‘Ik heb grotelijks begeerd dit Pascha met u te eten.’ Hebben wij daar iets van leren verstaan in ons leven? Van dat onbegrijpelijke en eeuwige wonder van genade? De reine en heilige Heere Jezus, Die wil nu aanzitten met onreine en vuile Adamskinderen die verdiend hebben dat Hij hen van Zich zou stoten. ‘Maar Hij werd om onze overtredingen verwond en om onze ongerechtigheden werd Hij verbrijzeld.’

Hij wil een schuldig volk redden. Want dat volk heeft de Vader Hem gegeven. Een volk dat Hij gaat verlossen uit de banden van zonde, duivel en dood en gaat vrijkopen door Zijn dierbaar bloed. Daarom, al valt dit lijden Hem zo zwaar en al is die beker nog zo bitter, Hij drinkt die leeg tot de laatste druppel. Om de vreugde Hem voorgesteld, om een arm zondaarsvolk eeuwig zalig te maken en opdat de Vader zal worden bereid de lof, de eer en de dank.

Ds. J.M. Kleppe

“Maar zo wie Zijn Woord bewaart, in die is waarlijk de liefde Gods volmaakt geworden; hieraan kennen wij, dat wij in Hem zijn.” (1 Johannes 2:5)

Johannes richt zich tot een groep gemeenten in Klein-Azië, die uit het heidendom zijn ontstaan. Daar heerste tot voor kort grote onrust. Dwaalgeesten gaven zich uit voor profeten  die door de Heilige Geest werden geleid (4:1). Ze spraken vaak en vroom over Jezus, maar erkenden Hem niet als de Christus (2:22). Zij namen het bovendien niet nauw met de  zonde (1:6,3:4). Tijdens de grote crisis die deze ‘profeten’ in de gemeenten veroorzaakten, zijn zij ontmaskerd als antichristen, als mensen die zich tegen Christus en Zijn kerk  keerden. Boos zijn ze heengegaan (2:19). Gods kinderen beven nog als zij aan deze geestelijke botsing terugdenken. Innerlijk zijn ze geheel ontredderd. Veel gemeenteleden hebben bovendien de gemeente de rug toegekeerd (2:18). Dat roept vragen op. Was hun optreden toch wel juist? Ze hunkeren naar onderwijs, bevestiging en zekerheid (5:13).  Daarom zegt Johannes: ‘Maar zo wie Zijn Woord bewaart, in dien is waarlijk de liefde Gods volmaakt geworden.’ Hebben zij in de strijd niet het Woord van Christus mogen bewaren?  De waarheid van dat Woord werd ontkend! Zij konden en mochten niet zwijgen toen Gods geboden werden veracht. De apostel zegt als het ware: ‘Dat blijven bij het Woord, kunt  en moogt u immers niet ontkennen.’Welnu, dat was niet anders dan vrucht van de liefde die God uitstortte in uw harten in het uur van de wedergeboorte! Die liefde wekt altijd  wederliefde: liefde tot God, liefde tot Zijn Christus,

Zijn Woord, Zijn geboden. Weest getroost. In dat gelovig en liefdevol bewaren van het Woord (Joh. 14:16) hebt u het bewijs van uw  aandeel aan Christus. ‘Hieraan kennen wij, dat wij in Hem zijn.’ Weest verzekerd. U was in Gods weg. Van u geldt: ‘De Vader Zelf heeft u lief’ (Joh. 16:27).

Zo gaat het nog  altijd, in de gevestigde gemeente, op het zendingsveld, bij de stadszending in de sloppenwijken van wereldsteden. Als de Heere ons bekeert, kijken we met andere ogen naar Zijn  Woord: ‘Hoe lief heb ik Uw wet!’ (Psalm 119:97). Wat is het een wonder, dat God tot zo’n rechteloze wil spreken door Zijn Getuigenis! Als de Heilige Geest daaruit licht laat vallen op Christus als de enige Weg tot behoud, drukken we de Schrift aan ons hart. Oprechte bekering betekent ook altijd het inrichten van ons leven naar het Woord: ‘Heere, wat wilt U dat ik doen zal?’ (Hand. 9:6). Zo komt de liefde van God in het leven van Zijn volk tot volmaaktheid, tot haar doel, tot haar algehele uitwerking. De Heere is het zo waard, dat we bij de Bijbelse leer blijven en ons richten naar Zijn geboden. Het is waar, dat de allerheiligste maar een klein beginsel heeft van deze gehoorzaamheid. Maar de begeerte naar het  volmaakte is er! En dat beginsel leeft. ‘Gun door ’t geloof in Christus krachten, om die te doen uit dankbaarheid’.

Ds. M. Golverdingen