Archief voor categorie: Meditaties

“Want wij hebben hier geen blijvende stad, maar wij zoeken de toekomende.” (Hebr. 13 : 14)

Als er nu eens één van Gods knechten bij ons kwam om ons te vragen, hoe het er met ons voorstond met het oog op de eeuwigheid en ons vroeg: “Is het wel met u?”, wat zouden we dan antwoorden? Zeker, als we dan “nee” moesten zeggen, zouden we toch nog kunnen denken: Ik leef nog en ik ben nog gezond. Wat ik nog niet ben, kan ik nog worden en wat ik nog niet heb, dat kan ik nog krijgen. Maar laat ons eens voorstellen dat we bij deze vraag op ons ziekbed lagen, door de doktoren opgegeven en geen hoop meer hebbend op genezing. Als ons dan de vraag uit onze tekst gesteld werd en we moesten dan zeggen: Nee, ach nee! Ik moet met een onvernieuwd hart en zonder Borg naar die eeuwigheid, waar ik in mijn gezonde dagen zo weinig over gedacht en zo weinig voor gevreesd heb! Ach! wat zou dat een aandoenlijke en vreselijke zaak zijn. Want dat wil zeggen dat wij onbereid een heilige en rechtvaardige God moeten ontmoeten.

Wij hebben hier geen blijvende stad! Ziedaar een woord dat van toepassing is op elk onzer, jong en oud. De koning zowel als de arme bedelaar, de rijken en de geringen, de wijze en de dwaas, de vrome en de man die God niet vreest. Van allen is het waar dat wij hier geen blijvende stad hebben, maar eenmaal moeten gaan sterven en nederdalen in de aarde. Al is onze binnenste gedachte dat onze huizen zullen zijn tot in eeuwigheid en onze woningen van geslacht tot geslacht en al noemen we de landen naar onze namen. De mens nochtans die in waarde is, blijft niet. O, dat wij die waarheid dat wij hier geen blijvende stad hebben, eens recht ter harte leerden nemen en dat wij veel met Mozes leerden bidden: “Leer ons alzo onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen.” En mochten wij maar leren doen al wat onze hand vindt om te doen, want er is geen wetenschap, wijsheid noch bezinning in het graf, zoals we kunnen lezen in Pred. 9:10. Wij blijven toch niet lang meer hier, maar gaan eerlang naar ons eeuwig huis. Daarom, indien wij enigszins onze ziel liefhebben, zo laat ons onszelf haasten en spoeden om onzes levens wil. Laat ons in Christus zoeken verlossing uit het graf, vrijdom van de hel en het genaderecht op de hemelse kroon. Nu staat er nog een nodigende Jezus voor ons, nu is de poort van de vrijstad nog open. Nu nog, maar morgen kan het te laat zijn, dan kan de deur voor eeuwig op het nachtslot zijn.

Daarom kom, laat ons die andere stad zoeken, de toekomende, eer wij te laat komen. Met de toekomende stad bedoelt de apostel de eeuwige woonplaats voor al het volk van God. Al de inwoners van die stad zullen komen uit het oosten, westen, zuiden en noorden. Zij zijn gekochten met het dierbare bloed van het Lam. Eertijds behoorde haar grootste getal tot het onedele, arme en verachte soort van volk. Maar daar zijnde, zijn ze allen koningen en priesters Gode en ze dienen Hem met eeuwige vreugde. Ze zijn bekleed met lange, witte klederen en dragen palmtakken in hun handen. Eertijds waren zij zondig en ellendig, maar dan blinken zij van reine heiligheid, geheel volmaakt. Het gezang in die stad zal daar eeuwig zijn: Halleluja, ere zij God Drieënig, ere zij het Lam Dat geslacht is en ons Gode gekocht heeft met Zijn bloed, uit alle geslachten, talen, volken en naties. In die stad zal ook onder al die stadgenoten nimmer enige twist of geschil zijn, maar zuivere en volmaakte liefde, eensgezindheid en vrede tot in alle eeuwigheid. Daar zal het eeuwige verzoeningsplan worden doorzien en bewonderd. Nimmer zal enige zonde daar weer scheiding maken tussen God en Zijn lieve uitverkoren volk. In die stad zal ook nimmer enige pijl van de vijand vliegen, want de gouden muren van dat Jeruzalem zijn voor de vijand veel te hoog. Alle vijanden van Jezus zullen daar eeuwig buiten moeten blijven en al Zijn vrienden zullen daar binnen zijn en eeuwig blijven. O! het zal zo goed en zalig in die stad zijn. En ik hoop dat u en ik daarin eenmaal inwoners zullen worden!

Wulfert Floor

‘… met de laatste bazuin; want de bazuin zal klinken…’  (1 Korinthe 15:52m)

 

Als u in Israël geweest bent, hebt u vast wel eens geprobeerd om op de sjofar te blazen. De ramshoorn! Dat is best moeilijk en daar moet je geducht voor oefenen. De sjofar is een hoorn die in de joodse eredienst werd en wordt gebruikt. Normaal gesproken is het een ramshoorn, maar hoorns van andere dieren, zoals geiten, kunnen ook wel als sjofar gebruikt worden. De hoorns van runderen zijn verboden.

Maar bij voorkeur die van een ram, omdat de sjofar herinnert aan de ram die werd geofferd door Abraham in plaats van zijn zoon Izak. De traditie zegt dat de linker hoorn van deze ram is gebruikt voor het sjofar-blazen op de berg Sinaï, toen de Wet door God aan Mozes werd gegeven. De traditie zegt ook dat er op de rechterhoorn van deze ram geblazen zal worden als de Messias komt.

Op het joodse Nieuwjaar (Rosj Hasjana) wordt in de synagoge wel honderd keer op de sjofar geblazen. De laatste bazuin, de ramshoorn, wordt geblazen als de Heere Jezus wederkomt, als de doden opgewekt worden en de mensen die nog in leven zijn getransformeerd worden in de staat van onvergankelijkheid.

Straks – wie weet hoe spoedig – zal de laatste bazuin ‘bazuinen’ (letterlijk) klinken. De bazuin van het einde, de voleinding. De láátste – er zijn dus ook eerdere bazuinen. Denk aan de zeven engelen met de zeven bazuinen in Openbaring. De eerste 6 engelen kondigen het gericht aan.

In Openb.11:15 lezen we: ‘De zevende engel heeft gebazuind en er geschiedden grote stemmen in de hemel zeggende: de koninkrijken der wereld zijn geworden van onze Heere en van Zijn Christus en Hij zal als Koning heersen in alle eeuwigheid.’ Dat gebeurt bij de laatste bazuin: het koningschap van Christus komt over de gehele aarde.

In Matth. 24:31 staat dat Christus zijn engelen uitzendt met een bazuin van groot geluid om de uitverkorenen te vergaderen uit alle windstreken. En in 1 Thess. 4:16 lezen we dat de Heere Zelf met een geroep, met de stem van de aartsengel en met de ‘bazuin van God’ zal neerdalen van de hemel. Dat is de laatste bazuin.

De bazuin is in Bijbel het instrument, dat de majestueuze verschijning van God aankondigt. Denk aan Joël: ‘Blaast de bazuin, want de dag des Heeren komt, hij is nabij’ (Joël 2:1). Denk aan Zefanja: ‘De grote dag des Heeren is nabij… een dag der bazuin en des geklanks’ (Zefanja 1:16).

De oudtestamentische bazuin is de sjofar (ramshoorn). Die speelde een grote rol in Israël. Die werd ten minste voor drie belangrijke doeleinden gebruikt. Volgens de wet van Mozes moesten de priesters de bazuin in de eerste plaats blazen om het volk bijeen te roepen in een vergadering, ook als oproep voor de strijd (Nehemia 4).

In de tweede plaats werd de bazuin geblazen om het sein te geven voor het opbreken van het legerkamp en verder te trekken naar het beloofde land.

En in derde plaats werd de bazuin geblazen om de grote feesten in Israël aan te kondigen. Er is een treffende overeenkomst met onze tekst. Bij het klinken van de laatste bazuin gaan deze drie genoemde zaken volledig in vervulling.

Het volk werd bijeen geroepen voor een belangrijke gebeurtenis. De laatste bazuin is de bazuin, die voor het laatst Gods verschij­ning aankondigt als Hij voorgoed onder de mensen komt wonen. Die bazuin luidt de nieuwe bedeling in en geeft het sein voor de opstanding der doden en de verandering van de nog in leven zijnde gelovigen met het oog op hun eeuwige intocht in het Koninkrijk van God.

De gemeente uit Jood en heiden wordt verzameld voor de troon van God. Niemand zal achter blijven. Waar ze ook begraven zijn of verbrand of opgegeten door de wilde dieren. Aartsvaders en koningen, profeten en apostelen, martelaars en naamlozen. De laatste bazuin roept ze bijeen en het zal een schare zijn, die niemand tellen kan uit alle natie, geslacht, taal en volk.

De klank van de bazuin was ook een teken dat het volk het legerkamp moest opbreken en verder trekken. De laatste bazuin geeft het signaal om voorgoed op te breken. De oude tenten worden achter gelaten en de definitieve woning wordt betrokken. Alle vreemdelingschap zal vergeten worden en Gods kinderen komen eeuwig thuis in het Kanaän van de rust.

De bazuin kondigde ook de grote feesten aan. De laatste bazuin geeft het sein dat het grote feest zal beginnen. De bruiloft van het Lam breekt aan. Het feest van de vreugde en de verwondering. Eeuwige blijdschap zal op hun hoofd zijn (Jes. 35:10).

Gestoken in het nieuw, overkleed met onvergankelijkheid, zullen de bruilofts­gasten Hem liefhebben en de eer en heerlijkheid toebrengen. Ziet u de lijn? Gods pelgrims verzamelen zich, ze breken voorgoed op om Kanaän binnen te gaan en ze vieren de eeuwige bruiloft. Krijgt u er al zin in?

Paulus’ woorden klinken hier als een lied van verlangen, als een lofprijzing op Gods heerlijke toekomst. Het juicht in zijn ziel: De bazuin zal klinken! Wereldwijd hoorbaar. Als een klaroenstoot onder de adem van de aartsen­gel. Met een draagkracht en geluidsbereik dat grenze­loos is.

Als een organist het bazuinregister of de trompetten opentrekt, dan merkt u dat alleen in de kerk. Maar wat is de ruimte van de kerk vergele­ken bij de hele wereld. Als straks de aartsengel de bazuin zal blazen, dan zal de hele ruimte van leven en dood er van doordrongen zijn.

De doden in de graven zullen de stem van de Zoon van God horen. Tot in kelders en uithoeken, atoomvrije bunkers, alle windstreken, van pool tot pool. Tot aan de zee en in de zee. Tot op de bodem, want ook de zee zal haar doden geven.

Overweldigend zal het zijn. Angstaanjagend zal dat bazuingeschal zijn voor allen, die hier niet geluisterd hebben naar de bazuin van het Evangelie. In één keer zal het gedaan zijn met alle grootspraak van de mens. Die zal verstommen. De stem van wereldleiders en machthebbers, van koningen en presidenten. Maar… in onze tekst heeft Paulus hen op het oog, die de stem van de Goede Herder kennen.

Als de wereld bij het klinken van de bazuin van angst ineen krimpt, zullen al Gods kinderen vreugde bedrijven. Ze zullen verrast zijn, ook wat het ogenblik betreft, want dat weet niemand. Maar als u de Heere liefheeft, hoeft u niet te schrikken.

Integendeel. Dan mag je als Christus komt, opspringen van vreugde bij het bazuingeschal. Verwacht u Hem? Kent u de maranatha-roep? Heere kom toch spoedig. Laat het niet te lang meer duren.

Wel, Hij komt. Spoedig is Hij daar. We tellen af. De bruid zal toch verlangen naar de komst van de Bruidegom. De eeuwige bruiloft komt. En alle bazuinen van de engelen zullen niet zo overweldigend zijn als de aanblik van Christus Zelf.

Niets is ter wereld vergelijkbaar bij Zijn heerlijkheid en fonkelende schoonheid. Hij gaat al het schoon van de mensen en heel de schepping ver te boven. En we zullen Hem niet alleen zien gelijk Hij is, maar – en daar valt hier het accent op – we zullen ook zijn gelijk Hij is.

 

Ds. C. G. Vreugdenhil

“Hetgeen van den beginne was, hetgeen wij gehoord hebben, hetgeen wij gezien hebben met onze ogen, hetgeen wij aanschouwd hebben, en onze handen getast hebben, van het Woord des levens; (Want het Leven is geopenbaard, en wij hebben het gezien, en wij getuigen, en verkondigen ulieden dat eeuwige Leven, Hetwelk bij den Vader was, en ons is geopenbaard)”

(1 Joh. 1: 1 – 2).

 

Het onderwerp van Johannes’ prediking was Jezus Christus en Die gekruist: “Hetgeen wij gezien en gehoord hebben, dat verkondigen wij u”. De prediking van Johannes de Doper was: “Zie het Lam Gods, Dat de zonden der wereld wegneemt”. Dit zei hij, op Jezus wijzende. Van de prediking van Filippus lezen wij Hand. 8: 5: “Filippus kwam af in een stad van Samaria en predikte hun Christus”. En toen hij tot de Ethiopische Moorman kwam, verkondigde hij hem Christus. Paulus predikte: “Ik heb niets voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Die gekruist”. Dit was het begin, het midden en het einde van de prediking van Paulus. Dit is ook de prediking van de apostel Johannes in zijn brieven. Alles te verkondigen wat hij met zijn ogen gezien, met zijn oren gehoord, en met zijn handen getast had van Immanuel; dit was het hoofdpunt van zijn leven geworden, dit de alfa en de omega van zijn prediking……..

“Hetgeen van den beginne was”: Johannes had Jezus dikwijls van Zijn eeuwig voorbestaan horen spreken. “In den beginne was het Woord”. “Eer Abraham was, ben ik”. Hij herinnerde zich hoe Jezus in het gebed, vlak voor Zijn sterven gezegd had: “Verheerlijk Mij met de heerlijkheid, die Ik bij U had eer de wereld was”. “Gij hebt Mij liefgehad van vóór de grondlegging der wereld”. Johannes wist dat Hij de Eeuwige was, dat Hij vóór al het geschapene bestond, want Hij heeft het alles gemaakt. Door Hem heeft God de wereld gemaakt. Zelfs toen Johannes bij het avondmaal op Zijn borst was gevallen, gevoelde hij, dat hij aan het hart van de Ongeschapene rustte. Johannes getuigde altijd hiervan; het was zijn lust, Hem aan de mensen bekend te maken. O, mijn geliefden, als u aan Jezus borst gerust hebt, dan bent u gekomen tot de Eeuwige, de Ongeschapene……..

“Geopenbaard”: O, mijn geliefden, als Jezus niet geopenbaard was, zou u nimmer behouden zijn geworden. Het zou volmaakt rechtvaardig van God geweest zijn, Zijn Zoon aan Zijn hart te behouden, de kostbare Parel aan Zijn plaats op de troon van de hemel te laten blijven. God zou dan toch dezelfde liefderijke God geweest zijn; maar wij zouden dan in het eeuwige verderf zijn neer gestort. Als dat Eeuwige Leven, dat bij de Vader was, in Zijn heerlijkheid gebleven was, dan zouden u en ik onze eigen vloek hebben moeten dragen. Maar Hij werd geopenbaard, God werd geopenbaard in het vlees, gerechtvaardigd in de Geest, gezien van de engelen, geloofd in de wereld, opgenomen in heerlijkheid. Johannes zag Hem, zag Zijn liefelijk aangezicht, aanschouwde Zijn heerlijkheid, een heerlijkheid als van de Eniggeborene van de Vader, vol van genade en waarheid. Hij zag Hem op de berg, toen Zijn aangezicht blonk zoals de zon. Hij zag Hem in de hof op Zijn aangezicht ter aarde neervallen. Hij aanschouwde Hem aan het kruis, beschouwde lang Zijn hemels gelaat, zijn oog ontmoette de blik van Jezus.

Hij hoorde al Zijn goede woorden, die Hij sprak over God en de weg van de vrede. Hij hoorde Hem tot een zondaar zeggen: “Wees welgemoed, uw zonden zijn u vergeven”. Hij raakte Hem aan, legde zijn hand in Jezus’ hand, zijn arm in Jezus’ arm, zijn hoofd op Jezus’ borst. O mijn geliefden, het is een geopenbaarde Christus, Die wij u verkondigen. Het is niet de Zoon in de schoot van de Vader, dat zou u nooit voor eeuwig hebben behouden. Het is Jezus geopenbaard in het vlees. De Zoon van God als mens levende en stervende in de plaats van zondaren, Die verkondigen wij u.

Hoort welke de rechte weg is om tot vrede te komen. Dit geschiedt als u op de geopenbaarde Jezus ziet. Sommigen onder u menen, dat zij tot vrede zullen komen door op hun eigen hart te blijven zien. Uw oog is aan dat hart geboeid. U bespiedt daarin de geringste verandering. Kon u er slechts een flikkering van licht in bespeuren, welke een vreugde zou dat reeds voor u zijn! Kon u uw stenen hart slechts gebroken zien, zag u slechts, dat het zich tot God keerde, bespeurde u slechts een schaduw van het heerlijk beeld van Jezus in uw hart, dan zou u gerust zijn; maar dit kunt u niet, het is alles duister binnen in u. O, mijn geliefden, dáár zult u de vrede van de ziel niet vinden. U moet het oog geheel van uw eigen hart afwenden. U moet op de verklaarde Christus zien. Slaat het getuigenis van God aangaande Zijn Zoon open. Uit de evangeliën leren wij het hart, het werk en de genade van Jezus kennen. Houdt het oog van uw geest daarop gericht, totdat uw oog er van vervuld wordt. Bidt, dat de Geest Zijn adem over het Bijbelblad doe zweven, opdat de geopenbaarde Christus u duidelijk voor ogen sta, en het ogenblik dat u zich bereid voelt om alles te geloven wat van Jezus geschreven staat, zult u uw tranen drogen, en zullen uw zuchten in lofliederen veranderen.

 

Ds. Robert Murray M’Cheyne

Loof de Heere, mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden.” (Psalm 103:2)

Noemen we het Hooglied van Salomo ‘het lied der liederen’, dan mogen we deze psalm van David wel ‘de lofzang der lofzangen’ noemen. Er is geen psalm van David waarin de lof des Heeren zo hoog klimt als in dit lied. David bezingt hier de hoogten van het genadeleven, waarbij hij begint en eindigt met ‘Loof de Heere!’

Wat is dan de oorzaak van Gods lof in Davids leven? De Heere heeft weldaden in zijn leven verheerlijkt, die hij heeft ontvangen in de verborgen omgang met God. Ze zijn gevloeid uit Gods genadeverbond. Hiervan zegt hij in Psalm 25: ‘De verborgenheid des Heeren is voor degenen die Hem vrezen; en Zijn verbond, om hun die bekend te maken.’ Het is die vreze Gods in Davids leven, die hem brengt tot het verheerlijken van Hem. ‘Loof de Heere, mijn ziel!’

We beluisteren in deze lofzang als het ware een zelfgesprek. David spreekt hier tot zijn eigen ziel. De Heere heeft hem welgedaan, hem opgericht uit een grote ziekte. Er dreigde zelfs doodsgevaar. Maar de banden zijn gebroken. Zijn hart juicht van verwondering en vreugde. Nu zijn de ongerechtigheden vergeven en zijn leven is verlost van het verderf! Hij is gekroond met goedertierenheid en barmhartigheid. Zijn dat geen genadeweldaden?
David zegt tot zijn ziel: ‘Loof de Heere!’ Wat is er dan gebeurd in zijn leven? Hij mag weer beantwoorden aan het doel van God in Zijn schepping: God loven! Gods weldaden in het leven zijn het waard om nooit te vergeten. Daarom wekt David zichzelf hier op om de Heere in alles en voor alles te erkennen en te danken.
Wat hebben we zo’n opwekking en aansporing nodig in het leven! Wat zijn we meestal druk met de dingen om ons heen of met andere mensen, zodat we onszelf vergeten en verwaarlozen. Er is geen grotere ondankbaarheid dan te vergeten wat we aan God schuldig zijn. Overlaadt Hij ons niet van dag tot dag met Zijn gunstbewijzen?
Van nature zijn we van die ellendige zelfbedoelers. Egoïstisch is ons bestaan in dit voorbijvliegende leven, waarin de Heere ons steeds opnieuw omringt met Zijn weldaden. Zeker, met de lippen wordt er nog wel gedankt. Maar waarlijk danken, innig danken, Godverheerlijkend danken, dat vinden we niet in ons natuurlijk bestaan. We zijn niet beter dan het volk van Israël: ‘Zij zongen Zijn lof, doch zij vergaten haast Zijn werken.’ Is dat in ons leven geen ernstige zonde en een groot tekort waardoor God wordt onteerd? O, zie in deze tekst een kind van God zijn ziel opwekken om met een lofoffer uit zijn hart tot God te naderen. Dat is vrucht en bediening van Gods Geest, Die alleen dat offer maar ontsteken kan in het hart.
Het is opmerkelijk dat David zijn ziel aanspreekt, het levenscentrum van al zijn geestelijke vermogens. Hierin spreekt hij tevens voor het aangezicht van God, want het is als het ware een bestraffing van zijn eigen traagheid, aldus Calvijn. En – zo vervolgt deze – hij maakt er ons opmerkzaam op dat het niet aan God ligt wanneer wij geen ruime stof hebben om Hem te loven, maar dat het onze eigen ondankbaarheid is die ons in de weg staat.
Dat we ons toch met David over zouden geven, door Gods Geest gewillig gemaakt tot de overdenking die gericht is op Gods lof. ‘Loof de Heere, mijn ziel, en al wat binnen in mij is, Zijn heilige Naam.’ En opnieuw: ‘Loof de Heere, mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden.’
Kinderen van God, is er geen reden voor? Kunt u al de zegeningen en weldaden tellen, waarmee de Heere u omringt? Want het is toch waar dat er niemand méér bevoorrecht is dan een kind van God. Gods kinderen in het bijzonder mogen proeven en smaken dat de Heere goed is. Als de Heere daarvoor je ogen opent, kun je niet anders dan God loven.

‘Geloofd zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, Die naar Zijn grote barmhartigheid ons heeft wedergeboren tot een levende hoop, door de opstanding van Jezus Christus uit de doden.’
Dit te mogen beleven, is toch een weldaad? De Heere schenkt Zijn kinderen onverdiende genadeweldaden, die telkens weer verzoenen, verzorgen en vernieuwen. En des te meer weldaden we krijgen, des te kleiner we worden. Gods lof wordt geboren vanuit het stof. Jakob zei: ‘Ik ben geringer dan al deze weldadigheden en dan al deze trouw, die Gij aan Uw knecht gedaan hebt.’ Kennen we deze gestalte? Dat wegzinken in verwondering, aanbidding en dankzegging?

Of is dit alles ons onbekend en vreemd? Wat zijn we dan nog ongelukkig en arm! Smeek de Heere, nu het nog kan: ‘Gun leven aan mijn ziel, dan looft mijn mond Uw trouwe hulp; stier mij in rechte sporen.’

 

Ds. J.J. Tanis

‘Want dit verderfelijke moet onverderfelijkheid aandoen, en dit sterfelijke moet onsterfelijkheid aandoen.’ (1 Kor. 15:53)

 

De bruid van Christus wordt helemaal in het nieuw gestoken. Jezus heeft daar alles voor gedaan. Hij kwam uit de hemel om één vlees te worden met zijn bruid. Hij leefde in volmaakte gehoorzaamheid aan de wetten van het Koninkrijk. Hij gaf zijn lichaam en ziel tot een offer voor de zonde. Hij leed de eeuwige straf in Zijn verlatenheid aan het kruis. Jezus betaalde de bruidsschat. De trouwdag is Zíjn dag!

Maar… zonder bruid is Hij geen Bruidegom! De bruid ziet uit naar Hem en verwacht Hem. De bruid kijkt in de spiegel of ze er netjes uitziet. Zit mijn haar goed en straalt er ook echte vreugde af van mijn wangen? Als ik vroeger een week of drie in Papua was voor een upgrading van de predikanten en ik vloog weer over Europa dan haalde ik mijn stoppelige baard eraf en ik kamde mijn haar. Mijn vrouw trok haar mooiste jurk aan en we hadden allebei al in gedachten hoe het zou zijn als de treintaxi stopte voor ons huis en de voordeur ging open.

U begrijpt het beeld. Kijkt u ook wel eens in de spiegel en ziet u de noodzaak van een nieuwe japon? Bij de opstanding uit de dood of de metamorfose als we nog in leven zijn bij Zijn komst past het nieuwe kleed van de onvergankelijkheid en de onsterfelijkheid. Dat komt nog. En we weten nog niet half hoe heerlijk dat zal zijn. Johannes schrijft: ‘Geliefden, nu zijn wij kinderen Gods, en het is nog niet geopenbaard, wat wij zijn zullen. Maar wij weten, dat als Hij zal geopenbaard zijn, wij Hem zullen gelijk wezen; want wij zullen Hem zien, gelijk Hij is.’ (1 Joh. 3:2)

God doet dat met al Zijn kinderen als de eeuwige bruiloft aanbreekt. Ze worden helemaal in het nieuw gestoken van het verheerlijkte en door de Heilige Geest gestempelde en geregeerde ‘geestelij­ke’ lichaam, waardoor we van harte bereid en in staat zijn om God voor eeuwig te loven en te prijzen. Is dat ook onze verwachting? Die is een graadmeter voor het geloof. Wat zijn veel christenen lauw en wereldge­lijkvormig. Of nog steeds meer bezig met hun bruidsjapon dan met de Bruidegom.

Maar gelukkig, ze zijn er: mensen die midden in de verdrukking van hun sterfelijk bestaan, soms omgeven door ziekte en afbraak, uitzien naar de komst van de Zaligmaker, Die hun heil zal volmaken. Hoe dat zal gebeuren? Daar begrijpen we niets van, maar God is zoveel groter dan wij. Hij belooft dat onvergankelij­ke leven.

En we hebben de garantie in de opstanding van de Heere Jezus Christus, Die aan de overzijde van de dood is opgewekt, om nooit meer te sterven. Het zal een scheppingsdaad van God zijn. God spreekt… en het zal gebeuren.

De doden worden onverderfelijk opgewekt en die nog in leven zijn zullen veranderd worden. Hoe? Dat staat in vers 53. Het woordje ‘aandoen’ is een nieuw woord dat Paulus hier gebruikt. Dat verwijst naar de mens, die zijn kleren aandoet. Die kleren maken de man. Zo zal dat ook op de jongste dag zijn. Daar zullen wij ook iets ‘aandoen’, namelijk het kleed van de onvergankelijkheid en de onsterfelijkheid, en zo worden we echt mens in de volle zin van het woord.

Het is wel merkwaardig, dat de apostel voor één-en-dezelfde zaak zoveel en zo verschillende woorden weet te gebruiken. Hij schrijft dat wij opgewekt worden, dat wil dus zeggen, dat wij wakker gemaakt worden uit de slaap van de dood. Hij spreekt er ook van, dat wij zullen opstaan, en dat betekent dat wij terneer lagen in het stof van de dood en dat wij weer overeind komen.

Een derde woord is het woord ‘veranderd worden’. Wij zullen op de jongste dag een transformatie ondergaan. Verder gebruikt de apostel de term ‘verheerlijkt worden’ en ‘gelijkvormig worden aan Christus’. In vers 53 voegt Paulus aan deze reeks nog het woord ‘aandoen’ toe.

De apostel heeft een overvloed van woorden bij de hand. Waar het hart vol van is, daar loopt de mond van over. De opstanding van de doden is voor Paulus niet een onzekere en vage grootheid, waar hij maar het liefst zo sober mogelijk over spreekt. Nee, het is voor hem een overweldigende realiteit. Hij krijgt er niet genoeg van om erover te spreken. En hij heeft een enorme voorraad woorden bij de hand, waarover hij kan beschikken.

Zit er een zucht in de zegswijze van Paulus: dit vergankelijke moet onvergankelijkheid aandoen? Je gaan omkleden is iets waar je geen zin in hebt. Je ziet er tegenop. Maar… in bepaalde omstandigheden moet het nu eenmaal. Zo is het ook met die grote, goddelijke toekomst van de mens en de wereld. Daar glijden we niet zo maar in. Daar gaan we niet geleidelijk in over. We moeten ons omkleden. De onvergankelijkheid is iets, wat aangedaan moet worden.

We beërven het koninkrijk van God niet zoals we nu zijn. We moeten veranderd worden. We moeten nieuwe kleren aandoen. Daar kunnen we tegen opzien. Zó, dat we erover zuchten. Dat is een merkwaardige gedachte: dat we zuchtend opzien tegen de verlossing, de goddelijke verheerlijking, de eeuwige vreugde. Is dàt soms het eigenlijke in alle angst van de mens? Angst voor de toekomst, voor de dood, voor het lijden?

Is het angst voor de nieuwe kleren? Is dat niet vreemd? Blijven we liever in onze oude plunje rondlopen? Blijven we liever die we zijn? Dat afleggen van onze vergankelijkheid noemt de apostel ook in 2 Kor.5:2-4. Wij willen niet ontkleed worden: ons huidige lichamelijk bestaan afleggen. Terwijl dat zo kwetsbaar en met de dood omringd is. Wie wil er nu graag sterven? Het kan je angstig maken. Behalve als de liefde trekt en je over alles heen ziet op het overkleed worden met een verheerlijkt lichaam.

Het is goed en nuttig dat we dit duidelijk inzien. Niet dat we dan meteen naar deze verwisseling van kleding uitzien. Maar we beseffen dan dat het echt niet anders kan. Op zichzelf is dat voor ons onvoorstelbaar. We hebben er enige voorstelling van door Christus en Zijn opstanding. Dat is eigenlijk ons enige houvast in deze dingen. Maar het geloof in dit eeuwige leven, dat in Christus is verschenen, moet nog omgezet worden in lichamelijke werkelijkheid. Dat gebeurt pas op de jongste dag.

Paulus zegt ook met zekere nadruk: dit vergankelijke (dat wij hier en nu zijn) moet onvergankelijkheid aandoen en dit sterfelijke moet onsterfelijkheid aandoen. Het gaat om mij, om u om onze unieke persoonlijkheid en niet om de mens in het algemeen. Kleren maken wel de man, maar als je een etalagepop met nieuwe kleren omhangt, is dat toch nog geen mens.

Wijzelf zijn het, die onvergankelijk en onsterfelijk worden gemaakt. Wat wij in ons leven tussen onze geboorte en onze dood hebben en zijn, wat we doen en ondergaan, wordt niet allemaal weggeworpen. Nee, dit vergankelijke doet onvergankelijkheid aan, dit sterfelijke onsterfelijkheid. Wijzelf, als tijdelijke mensen, wij zijn het, die voor eeuwig worden verlost. Onze uniekheid en individualiteit zal niet verdwijnen.

Ziet u om welke geweldige dingen het gaat? Misschien is dit wel het eigenlijke mysterie in de werkelijkheid van de opstanding. De Bijbelse toekomstverwachting roept ons daarom op tot een radicale aanvaarding van onszelf, van het heden en van ons tijdelijk leven. Wat wij nu hebben en zijn, dát wordt verlost door Christus. Verlost van alle gevolgen van de zondeval, maar ons unieke mens-zijn blijft.

Gods kinderen gaan een heerlijke toekomst tegemoet. Wie hier in dit leven als een verloren zondaar aan Zijn voeten heeft gebogen en zijn schuld heeft beleden en vergeving ontvangen, die zal bij de komst van Christus opstaan in een nieuw verheerlijkt lichaam. En daar zullen we ons nog verwonderen dat Jezus stierf om onze zonden en werd opgewekt tot onze rechtvaardiging. Gode daarvoor de eer.

Ds C. G. Vreugdenhil